پيش‌بيني رشد پس از آسيب بر اساس حمايت اجتماعي ادراك شده؛ نقش ميانجي‌گري تاب‌آوري در زنان مبتلا به سرطان پستان: رويكرد مدل يابي معادلات ساختاري

زمينه و هدف: مواجهه با بيماري هاي تهديدكننده زندگي مانند سرطان مي تواند همزمان با پيامدهاي منفي، نتايج مثبتي به همراه داشته باشد. هدف از اين پژوهش، پيش بيني رشد پس از آسيب براساس حمايت اجتماعي ادراك شده با ميانجي گري تاب آوري در زنان مبتلا به سرطان پستان با رويكرد معادلات ساختاري بود. مواد و روش‌ها: طي يك پژوهش توصيفي از نوع همبستگي، داده ها با استفاده از مقياس چند وجهي حمايت اجتماعي ادراك شده (زيمت و همكاران، 1988)، مقياس تاب آوري (كانر و ديويدسون، 2003) و پرسش نامه رشد پس از آسيب (تدسچي و كالهون، 1996)، از 200 نفر زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه كننده در فاصله زماني فروردين تا شهريور 1398 به بيمارستان امام حسين تهران (62 نفر) و مجتمع امام علي دانشگاه علوم پزشكي البرز (138 نفر) كه 6 ماه از جراحي آنها گذشته بود به روش نمونه گيري در دسترس، انتخاب شده و مورد آزمون قرار گرفتند. يافته‌ها: حمايت اجتماعي بر تاب‌آوري داراي مقدار معناداري شده است (0/05 p). هم چنين تاب آوري بر رشد پس از آسيب داراي مقدار معناداري شده است (05/0p ). نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد، اثر غيرمستقيم حمايت اجتماعي بر رشد پس از آسيب به واسطه تاب‌آوري معنادار شده است (0/05 p). ضريب تعيين نشان مي دهد متغير حمايت اجتماعي به تنهايي 2/15 درصد از تغييرات تاب آوري را توضيح داده است. ضريب تعيين براي رشد پس از آسيب برابر 56/3 درصد شده است. در نتيجه هر دو متغير تاب آوري و حمايت اجتماعي روي هم رفته 56/3 درصد از تغييرات رشد پس از آسيب را توضيح داده اند كه سهم تاب آوري بيش از حمايت اجتماعي بوده است (مقدار بتاي بزرگتري داشته است). نتيجه گيري: براساس نتايج پژوهش، در بيماران مبتلا به سرطان پستان، حمايت اجتماعي ادراك شده با توجه به ميانجيگري تاب‌آوري بر رشد پس از آسيب تأثير دارد. در نتيجه تقويت حمايت اجتماعي و تاب‌آوري مي‌تواند نقش مؤثري در رشد پس از آسيب داشته باشند.