شناسايي مؤلفه‌هاي خودكارآمدي پژوهشي در سازمان اسناد و كتابخانه ملي ايران

هدف: شناسايي مؤلفه‌ها، تعيين روابط بين آنها و ارائه راهكارها و پيشنهادهايي براي تقويت خودكارآمدي پژوهشي در سازمان اسناد و كتابخانه ملي. روش: اين پژوهش كاربردي با رويكرد كيفي و روش نظريه پردازي زمينه اي انجام شد. جامعه پژوهش اعضاي هيئت‌علمي و پژوهشگران سازمان بودند كه با روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند. داده هاي پژوهش از طريق 26 مصاحبه باز و نيمه‌‌ساختاريافته گردآوري و مصاحبه ها تا زماني كه اطلاعات گردآوري شده تكراري شد و به اشباع رسيد ادامه يافت. پس از پياده‌سازي، متن مصاحبه ها در سه مرحله كدگذاري باز (اسخراج مفاهيم و مقوله هاي فرعي)، كدگذاري محوري (دسته‌بندي مقوله‌هاي فرعي در مقوله هاي اصلي) و كدگذاري انتخابي (شامل ارائه مدل نظري روابط بين مقوله هاي اصلي) تحليل شد. يافته ها: 80 مقوله در رابطه با مقوله مركزي «خودكارآمدي پژوهشي» شناسايي شد. اين مقوله ها در 5 دسته: شرايط زمينه اي شامل 3 مفهوم، شرايط علّي شامل 16 مفهوم، شرايط مداخله‌گر شامل 21 مفهوم، راهبردها شامل 23 مفهوم و پيامدها شامل 17 مفهوم دسته‌بندي شدند. بيشترين فراواني در مصاحبه ها از شرايط زمينه اي «ويژگي‌هاي روانشناختي» ، از شرايط علّي «اهميت‌داشتن پژوهش در سازمان»، از مداخله گرها «مديريت و برنامه‌ريزي در سازمان»، از راهبردها «حمايت هاي مادي و معنوي» و از پيامدها «ارتقاي سازمان» بيشترين فراواني را داشتند. نتيجه‌گيري: به طوركلي مؤلفه هاي خودكارآمدي پژوهشي در سازمان با عوامل فردي، سازماني و فراسازماني مرتبط است. تقويت و توجه به هريك از مؤلفه ها باعث رشد و تقويت خودكارآمدي پژوهشي در سازمان خواهد شد كه در نهايت منجر به ارتقاي جايگاه پژوهشي سازمان مي شود. آنچه كه از مصاحبه هاي انجام شده به‌دست آمد، نشان داد كه مصاحبه شوندگان به اهميت و جايگاه پژوهش در ارتقاي جايگاه سازمان و نقش آفريني اعضاي هيئت‌علمي و پژوهشگران سازمان در تقويت مرجعيت سازمان اذعان داشتند و حمايت‌هاي سازمان از مقوله پژوهش از جمله »خودكارآمدي پژوهشي« را ضروري برشمردند.