ارائه الگوئي جهت ارزيابي قابليت پياده مداري در مسيرهاي پياده رو با استفاده از رويكرد MCDM در شهرداري منطقه 11 تهران

پياده روي يكي از پايدارترين روش هاي حمل ونقل بوده و مي تواند از جنبه هاي مختلف كالبدي، اجتماعي، زيست محيطي، فرهنگي، اقتصادي و سياسي سبب توسعه پايدار شهرها گردد. هدف اصلي از انجام اين پژوهش ارائه الگوئي جهت ارزيابي قابليت پياده مداري در مسيرهاي پياده رو با استفاده از رويكرد mcdm در شهرداري منطقه 11 تهران مي‌باشد. بنابراين عوامل موثر بر ارزيابي قابليت پياده مداري در مسيرهاي پياده رو شناسائي شده و روابط دروني و اولويت بندي اين شاخص صورت گرفته است. جامعه آماري تحقيق شامل 15 نفر از خبرگان شهرداري منطقه 11 تهران مي باشد و پرسشنامه ميان اين تعداد توزيع گرديد. پژوهش حاضر از نظر هدف در حيطه تحقيقات كاربردي و بر اساس ماهيت و روش، يك پژوهش توصيفي-پيمايشي است. نتايج اين تحقيق نشان داد مهمترين عوامل ارزيابي قابليت پياده مداري در مسير هاي پياده رو عبارتند از: حمل و نقل و ترافيك، اجتماعي اقتصادي، كالبدي، جذابيت و سرسبزي، امنيت، ايمني، مبلمان و دسترسي. در گام اول به اولويت بندي معيارهاي اصلي پژوهش پرداخته شد كه مشخص گرديد معيار امنيت در اولويت اول قرار دارد. معيار دسترسي در اولويت دوم و معيار مبلمان در اولويت سوم قرار دارد. در گام بعدي براي انعكاس ارتباطات متقابل ميان معيارها از تكنيك ديماتل استفاده شد. بدين شكل كه در ابتدا ماتريس روابط ارتباط مستقيم شاخص‌ها تشكيل گرديد. بر اساس نتايج معيار امنيت از بيشترين تاثيرگذاري برخورداري است. معيار حمل و نقل و ترافيك از ميزان تاثيرپذيري بسيار زيادي برخوردار است. براساس محاسبات صورت گرفته و سوپرماتريس حد، مشخص گرديد احياي هويت هاي تاريخي در اولويت نخست قرار دارد. عدم وقوع جرم و جنايت در اين مسير در اولويت دوم و كيفيت زيباشناختي معبر سومين شاخص با اهميت است.