تحليلي بر شهر دوستدار سالمند در ايران

شهر دوستدار سالمند به‌عنوان رويكردي جديد در شهرسازي از سوي سازمان بهداشت جهاني معرفي شده است. بر اساس رويكرد اين سازمان، شهرهاي دوستدار سالمند شامل آن دسته از فضاهاي شهري مي‌شوند كه توزيع خدمات عمومي در آن‌ها به‌گونه‌اي است كه حداكثر تناسب با نيازها و محدوديت‌هاي افراد سالمند را دارد. علاوه بر اين، در چنين شهرهايي توجه به نيازهاي افراد سالخورده به‌مثابه ضرورتي در شاخص‌هاي فرهنگي و تعاملات بين فردي، مدنظر قرار مي‌گيرد. در اين تحقيق با روش توصيفي – تحليلي و با استفاده از منابع علمي موجود درصدد بررسي و تحليل مفهوم شهر دوستدار سالمند شديم. با توجه به تحليل مطالب موجود در اين تحقيق به نظر مي‌رسد كه در راستاي تحقق شهر دوستدار سالمند در ايران تلاش‌هايي صورت گرفته ولي هنوز تا ساخت و ايجاد كامل فضاهاي شهريِ متناسب با سالمندان، فاصله‌اي وجود دارد كه بايد هر چه سريع‌تر اين شكاف پر گردد.