معايب و نارسايي‌هاي آمايش ايران در حوضه انرژي با تأكيد بر شيوه انتقال انرژي به مناطق شرقي

نيل به توسعه يافتگي در هر جامعه‌اي در وهله اول، مستلزم وجود عزم و اراده ملي براي پيشرفت و تعريف الگوي توسعه متناسب با مقتضيات جامعه و در وهله دوم، به وجود يك نقشه راه توسعه كه بتواند ضمن به دست دادن قابليت‌ها و فرصت‌هاي توسعه از يك سو و تنگناها و چالش‌هاي فعلي و آتي، از سوي ديگر، با بهره گيري از تجارب پيشين، مطلوب‌ترين مسير توسعه را فراروي جامعه قرار دهد، بستگي دارد. از همين رو آمايش سرزمين به عنوان سندي كه خطوط كلي سازماندهي فضاي سرزميني كشور و نيز خط مشي‌هاي توسعه زيرساختي سرزمين را مقدر مي سازد، ضرورتي تام دارد. هدف از اين پژوهش استفاده از برنامه‌ريزي راهبردي كه روشي نظاميافته براي اخذ تصميمات و اجراي فعاليتها در خصوص شكل‌دهي و رهنمود يك سياست محسوب مي شود، به تأثير اجراي اين سياست بر توسعه مناطق شرقي كشور در حوضه انتقال انرژي با روش توصيفي تحليلي و با استفاده از مدل تحليلي SWOT بپردازد. نتايج حاصله نشان ميدهد كه با توجه به شرايط فعلي، راهبردهاي مناسب حركت در مسير آمايش مناطق شرقي كشور از نوع تدافعي است و هم‌اكنون بر اساس اولويت‌بندي انجام شده راهبردهاي تدوين برنامه جامع، توسعه همه جانبه استان‌هاي شرقي كشور(بخصوص مناطق مرزي)، توسعه و تقويت انواع زيرساخت‌هاي اساس وپايه در حوضه انتقال انرژي، شامل: حمل و نقل، راه آهن، جاده و... به‌‌‌منظور افزايش پيوندهاي كانون‌هاي پرجمعيت مناطق شرقي با يكديگر و كانون‌هاي داخل كشور از اولويت بالاتري برخوردارند. از اين رو اتخاذ و اجراي اين سياست به افزايش نقش و سهم كشور در ترانزيت كالا و حمل و نقل بين المللي، تقويت پيوندهاي اقتصادي، اجتماعي، فرهنگي و امنيتي با كشورهاي همجوار شرق و شمال شرقي، ارتقاء سطح متوسط درآمد و شاخصهاي توسعه در نواحي شرقي كشور، كاهش فعاليت‌هاي غيررسمي اقتصادي. واژگان كليدي: انتقال انرژي، توسعه محور شرق، آمايش سرزمين،راهبرد توسعه،مرزهاي شرقي، SWOT.