الزامات مديريت شهري در توسعه پايدار گردشگري با تأكيد بر اقتصاد (مورد مطالعه: شهر مياندوآب)

گردشگري شهري يك عامل تغيير دهنده فضا در مكان ها و زمان هاي شناخته شده براي هر شهر و كلانشهري محسوب مي گردد. در واقع توريسم شهري به عنوان استفاده كننده از فضاي شهري يا وزن دهي و تمركز بر بخشي از فضاي شهري مي تواند به عنوان عامل مهم قابل توجه و بررسي باشد. هر ميزان كه استفاده گردشگران از اين فضا و امكانات، خدمات، تسهيلات و جاذبه هاي شهري بيشتر باشد، فضا و ساختار فضاي شهري به سمت گردشگري بيشتر تمايل دارد. به عبارتي ساختار فضاي شهر استوار بر ساختار توريسم شهري است. از بعد ديگر بدون شناخت ساختار و فضاي شهري نمي توان به اهميت و نقش گردشگران شهري پرداخت. در پژوهش حاضر به روش توصيفي تحليلي، با بكار گيري فرايند برنامه ريزي راهبردي، ضمن پي جويي توانمندي ها و كاركردهاي گردشگري مياندوآب و به منظور توسعه اين كاركردها، اقدام به ارائه راهكارها و تعيين راهبردهاي كاربردي در جهت توسعه گردشگري پايدار شده است كه هدف اصلي آن بررسي الزامات مديريت شهري در توسعه پايدار گردشگري با تأكيد بر اقتصاد در اين شهر مي باشد. بر اين اساس، ابتدا فهرستي از نقاط قوت، ضعف، تهديدها و فرصت ها شناسايي شد سپس براي مشاركتي كردن برنامه ريزي آتي در شهر مورد مطالعه، از تكميل پرسشنامه توسط مردم، مسئولان و گردشگران استفاده گرديد و سپس به تك تك عوامل وزن داده شد. نتايج پژوهش نشان دهنده آن است كه راهبردهاي قابل قبول در برنامه ريزي گردشگري پايدار شهر مياندوآب، در اولويت اول راهبردهاي محافظه كارانه است و راهبردهاي بعدي در اولويت هاي بعدي برنامه ريزي قرار دارند.