سياست بهره‌گيري از انرژي تابش خورشيدي در پراكنش پهنه‌هاي جغرافيايي با استفاده از برنامه‌هاي ArcGIS

انرژي خورشيدي يكي از مهم ترين و پاكترين انواع انرژي هاي تجديدپذير در دنياست. شرايط اقليمي مناسب در ايران به دليل قرار گرفتن در موقعيت خاص جغرافيايي و پتانسيل بالاي دريافت انرژي خورشيدي، عاملي است براي بهره گيري هرچه بيشتر از اين منبع عظيم توليد انرژي پاك، بنابراين پژوهش حاضر با هدف سياست ميزان بهره برداري از سطوح مستعد استقرار پلنهاي خورشيدي كه با تكيه بر داده هاي اقليمي انجام گرفته است. بدين سبب ابتدا با تهيه لايه هاي تابش خورشيدي، مجموع ساعات آفتابي و تعداد روزهاي ابري به عنوان مهمترين عوامل اقليمي موثر بر ميزان تابش، تهيه و در مرحله بعد لايه هاي محدود كننده مانند فاصله از مراكز جمعتي و لايه هاي توپوگرافي منطقه اضافه شدند. پهنه استان تهران به عنوان مرجع بررسي ها تلقي ميگردد و تحليل پراكنشها با استفاده از داده هاي مكاني مرجع و با بهره مندي از نرم افزار GIS مورد تحليل قرار گرفته است. بر اساس اين تحقيق 4 درصد از سطح استان (553 كيلومتر مربع) به عنوان مناطق خيلي مناسب، 9 درصد مناطق مناسب، 16 درصد منطق نسبتا مناسب و 71 درصد مناطق نامناسب براي توسعه و نصب سيستمهاي خورشيدي هستند. همچنين نتايچ تحقيق نشان داد مناطق شرق تهران بستر مناسبي براي توسعه پنلهاي خورشيدي است چرا كه علاوه بر پهنه مناسب، توان فتوولتاييك اين مناطق نيز بيشتر از ساير مناطق برآورد ميشود.