روشهاي بومي كاهش ريسك خشكسالي و چالش هاي تلفيق آن با دانش نوين

رويكرد جديدي كه امروزه در زمينه مديريت بلايا به ويژه خشكسالي و كاهش آسيب‌پذيري آن مطرح مي‌باشد، استفاده از تجربيات ساكنان بومي هر منطقه است. جهت تأثير هر چه بيشتر مديريت بلايا بهتر است از تجربيات جوامع درگير با بلاياي طبيعي نيز استفاده نمود. اين آگاهي‌ها و تجربيات مي‌توانند با دانش نوين تلفيق شده و اثربخشي آن را افزايش دهند راهبردهاي نويني كه در زمينه كاهش آسيب‌پذيري جوامع محلي از خطرات بلاياي طبيعي به وجود آمده، مبتني بر مشاركت مردم محلي و استفاده از دانش تجربي مردم محلي در كنار دانش نوين است در اين ميان حجم 34 درصدي جمعيت روستايي از جمعيت كل كشور به علت داشتن توان‌هاي محدود، كافي نبودن خدمات لازم و دسترسي كمتر به امكانات زيربنايي، آسيب‌پذيري زيادي در برابر بلايا دارند كه اين مسأله باعث شده از گذشته، اقدامات و تجربياتي توسط خود روستاييان انجام گيرد كه در بيشتر موارد نقش مؤثري در كاهش اثرات اين بلايا داشته است. لذا مي‌توان با تكيه به دانش بومي در كنار دانش نوين، مديريت مطلوب‌تري در راستاي كاهش آثار بلايا انجام داد. لذا مقاله حاضر بر آن است كه با بهره گيري از مطالعات كتابخانه اي ، دانش بومي را تعريف كرده ، نقش و اهميت دانش بومي در كاهش آسيب‌هاي محيطي به ويژه خشكسالي، و برخي از تجربياتي كه در اين زمينه وجود دارد را مطرح نمايد و چالش هاي تلفيق دانش بومي و نوين را در اين زمينه بررسي نمايد.