مدل قيمت‌گذاري چندعاملي در بازار سرمايه ايران

مدل هشت‌عاملي اسكاكير و لانكرسكي (2018)، بسط يافته مدل پنج‌عاملي فاما و فرنچ (2016) است. اين دو محقق با افزودن سه عامل ريسك نكول، نقدشوندگي و مومنتوم سعي در بهبود قدرت تبيين‌كنندگي مدل داشته و دنبال يافتن پاسخي براي برخي نابهنجاري‌هاي اين مدل بوده‌اند. هدف اين پژوهش بررسي كارايي عوامل يادشده در قالب مدل قيمت‌گذاري دارايي ها در بازار سرمايه ايران است. يافته‌ها نشان مي‌دهندكه قدرت توضيح‌دهندگي مدل‌ها تا حد بسيار زيادي به نحوه گزينش عوامل بستگي دارد. كارايي مدل‌ها در سطح معني‌داري مورد توجه، مورد تأييد نبوده است. ليكن نتايج درباره قدرت عوامل جديد و اثر آن‌ها بر ارتقاي مدل پنج‌عاملي در تركيبات مختلف نشان مي‌دهد كه در تركيب تنها يكي از عوامل با مدل پنج‌عاملي، مومنتوم عملكرد بهتري داشته و ريسك نكول ضعيف‌ترين عملكرد را ارائه كرده‌است. در تركيب دو عامل از ميان عوامل، بررسي عرض از مبدأ نشان مي‌دهد كه تركيب ريسك نقدشوندگي و مومنتوم باعث بهبود بيشتري شده‌است.