آثار پاندمي كويد‌ـ‌19 بر ساختار عاطفي در آئينه شبكه‌هاي اجتماعي مجازي ايراني

ساختار عاطفي هر جامعه بخش پوياي فرهنگي آن جامعه را تشكيل مي‌‌‌دهد. به‌رغم آثار عميق و فراگير اين شبكه‌هاي عاطفي بر متن اجتماعي و تعاملات روزمره، به‌ندرت در فضاي علوم اجتماعي ايراني، مطالعه‌اي كيفي بر روي ساختار عواطف جامعه انجام مي‌شود. پاندمي كرونا در چند ماه گذشته توانسته بر ساختار عاطفي جامعهٔ ايراني، به‌ويژه اميد و اضطراب، تأثيرات مهمي بگذارد. فضاي مجازي به‌عنوان فضايي كه ادامهٔ فضاي واقعي است به‌خوبي اين تغييرات را نشان مي‌دهد. مقاله حاضر با اتكا به قوم‌نگاري مجازي، نشانه‌شناسي و تحليل تماتيك نشان مي‌دهد كه شيوع ويروس كرونا باعث شده است بيش از پيش و در ادامه ساختارهاي عاطفي واقعي جامعه، در فضاي مجازي اميد جمعي در برابر اميد‍ عمومي قرار بگيرد. بر اساس نتايج، اميدورزي انتقادي بيشتر به سمت اميدورزي اتوپيايي و نيز كارناوالي‌شدن فضا ميل كرده است. با اين وجود رگه‌هايي از اميدورزي عاملانه، كه البته گاه به انحراف كشيده مي‌شود، در فضا ديده مي‌شود. اضطراب به‌عنوان عاطفه‌اي كه در برابر اميد و به‌ويژه اميد جمعي قرار مي‌گيرد، با افزايش كرونا افزايش چشمگيري داشته است. از آنجايي‌كه افزايش ترس‌هاي ساختاري به اميد عاملانه منجر نمي‍شود بر ناكامي‌ها و ملال و اضطراب وجودي افزوده است. حتي تبديل اضطراب وجودي به اضطراب بصري نتوانسته از شدت آن بكاهد. در نهايت اضطراب ناشي از كرونا تبديل به انزجار نسبت به تمام افراد جامعه و به‌دنبال آن افزايش اضطراب نيز مي‌شود.