بررسي علل كوچ طايفه رشوند به قزوين و پيامدهاي آن در عصر صفويه

از دوره صفويه‌ جابجايي و كوچ اجباري ايلات و عشاير يكي از سياست‌هاي دولت‌ها براي برقراري امنيت و كنترل نيروهاي اجتماعي مركزگريز بوده است. يكي از مقاطع حساس در تاريخ ايران عصر صفوي، جابجايي طوايف كُرد به نواحي مختلف قلمرو اين حكومت بوده است. در راستاي اين حركت طايفه كُرد «رشوند» نيز ابتدا به خراسان و سپس به قزوين و نواحي پيرامون آن كوچ داده شدند. استقرار اين طايفه كُرد در نواحي ياد شده پيامدهايي براي آنها و دولت مركزي داشت كه در اين نوشتار ضمن بررسي اين پيامدها، به واكاواي علل و انگيزه‌هاي سياسي، نظامي و اقتصادي كوچ رشوندها نيز پرداخته مي‌شود. اين مقاله با روش توصيفي ـ تحليلي و با اتكا به منابع اسنادي شامل اسناد منتشر شده، اسناد منتشر نشده و منابع كتابخانه‌اي، به واكاوي موضوع مي‌پردازد.يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كوچ طايفه رشوند به نواحي قزوين و اطراف آن به دلايل مختلف نظامي، سياسي و اقتصادي صورت گرفته و مهم‌ترين پيامد جابجايي اجباري اين طايفه، برخورداري از موقعيت اقتصادي مناسب و كسب مقامات مهم نظامي و القاب بوده است.