خوانش تجربه زيسته بازديدكننده موزه در مكان مقدس (مورد پژوهي :موزه‌هاي حرم مطهر رضوي)

موزه‌ها در گذار از دگرگوني‌هاي بنيادي، در جهان امروز، از مكاني مختص نگهداري و صيانت نفايس، رويكردي در تكريم انسان را در پيش‌گرفته‌اند. آن‌ها، به‌عنوان بستري براي خلق معنا همواره با نگاهي مبتني بر خدمت‌رساني به بازديدكننده، سعي در شناخت برداشت‌هاي ديداركنندگان به هدف ارتقا كيفيت بازديد رادارند. مفهوم تجربه زيسته بازديدكننده، ظرفيت قابل‌توجهي براي توضيح دريافت‌ها از موزه داشته و به‌عنوان امري فردي و ذهني، در هم‌پوشاني سه بستر فردي، فيزيكي و فرهنگي –اجتماعي صورت مي‌پذيرد. پژوهش حاضر، از طريق بازتعريف و انسجام بخشيدن به مفهوم تجربه بازديدكننده موزه در مكان مقدس، به بسط دانش در اين خصوص مي‌پردازد. اين مقاله باهدف آشكارسازي ماهيت، چگونگي و خوانش تجربه بازديدكنندگان موزه‌هاي موجود در حرم مطهر امام رضا (ع) به‌مثابه مكان مقدس صورت مي‌پذيرد. اين پژوهش ازنظر هدف كاربردي و رويكرد تفسيري با راهبرد كيفي است. روش پژوهش در بخش نظري، بازبيني سامانمند منابع و در بخش مورد پژوهي، تحليل محتواي كيفي جهت‌دار را برگزيده‌شده است. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد تجربه بازديدكننده موزه در مكان مقدس، به دليل تسري قداست از بستر مكان در دو حوزه درون فردي و برون فردي تجربه تأثير مي‌پذيرد. تجربه بازديدكننده در موزه‌هاي حرم مطهر امام رضا (ع) عليرغم تأكيد بر بعد شناختي تجربه توسط متصديان موزه، بيشتر سمت‌وسوي تجربه ديني را دارد .