تحليل رابطۀ فقر اقتصادي و تخريب منابع طبيعي

فقر روستايي و تاثير آن بر تخريب منابع طبيعي يكي از چالش­هاي عمده توسعۀ پايدار است. هدف از انجام تحقيق حاضر، تحليل رابطۀ فقر روستايي و تخريب منابع طبيعي در جوامع روستايي استان كردستان است. جامعۀ آماري 2726 خانوار روستايي شهرستان بيجار است كه بر اساس فرمول كوكران و تطبيق با جدول كرجسي و مورگان، 336 خانوار به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. ابزار گردآوري داده­ها، پرسشنامۀ محقق­ساخته است كه پس از تأييد روايي با نظر متخصصان و تاييد پايايي با ضريب آلفاي كرونباخ (78/0)، مورد استفاده قرار گرفت. مصاديق تخريب منابع طبيعي از ديدگاه ساكنان روستايي در سه بخش عوامل مربوط به دام و دامداري، قطع و برداشت و تغيير كاربري ارزيابي شد. به منظور تفكيك افراد فقير و غير فقير، از خط فقر نسبي و براي محاسبه آن، از روش 66 درصد ميانگين كل هزينۀ ماهانۀ خانوار استفاده شد. داده­ها با استفاده از آزمون­هاي كاي اسكوئر و t جفتي تحليل شدند. بر اساس نتايج، خط فقر نسبي سرانه در منطقه مورد مطالعه در سال 1398، مبلغ 2.465.460 ريال محاسبه شد كه بر اساس آن، 9/33 درصد روستاييان مشاركت‌كننده در پژوهش، از لحاظ مالي فقير بودند. با توجه به نتايج، بين فقر ساكنان روستايي و متغيرهاي سن، سطح تحصيلات، شغل، بعد و درآمد خانوارها ارتباط آماري معناداري يافت شد. تخريب منابع طبيعي به توسط افراد فقير به طور معناداري بيشتر از افراد غير فقير بود. بنابراين به منظور كاهش تخريب در منطقه مورد مطالعه، بهبود وضعيت اقتصادي ساكنان ضروري به نظر مي­رسد.

No abstract