طراحي الگوي راهبردي ايجاد پايگاه‌هاي دريايي ج.ا.ايران در غرب اقيانوس هند

يكي از ملزومات دستيابي به اقتدار دريايي، اتخاذ راهبردي مبتني بر استمرار حضور در آب‌هاي دوردست است كه لازمه آن تدوين الگويي راهبردي است كه تأمين‌كننده نياز به‌حضور دوردست ناوگروه‌هاي اعزامي از طريق ايجاد پايگاه دريايي در يكي از كشورهاي حاشيه غربي اقيانوس هند باشد. در اين مقاله جهت تحقق اين هدف، در ابتدا به اهميت اقيانوس هند پرداخته و در ادامه تجربه‌هاي ديگر كشورها اعم از كشورهاي فرامنطقه‌اي و منطقه‌اي در ايجاد پايگاه در غرب اقيانوس هند مورد بررسي قرار گرفته است. پژوهش حاضر از نوع كاربردي توسعه‌اي و روش آن موردي زمينه‌اي است. قلمرو زماني پژوهش تا افق ۱۴۱۴ و قلمرو مكاني آن غرب اقيانوس هند و قلمرو موضوعي نيز حوزه قدرت دريايي را دربر مي‌گيرد. جامعه آماري تحقيق ۴۹ نفر است و براي گرد‌آوري اطلاعات از روش‌هاي كتابخانه‌اي و پيمايشي استفاده شده است. ابزارهاي گردآوري اطلاعات شامل مقاله‌ها، اسناد و مدارك سازمان‌ها و وبگاه‌‌هاي اينترنتي دانشگاهي، مصاحبه و پرسشنامه بسته است. در تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزارهاي SPSS جهت تحليل كمي و SmartPLS جهت تحليل عاملي استفاده شده كه از نتيجه به‌دست آمده، محقق توانسته ضمن تبيين عوامل و ويژگي‌هاي راهبردي مؤثر در ايجاد پايگاه‌هاي دريايي‌‌ برون‌مرزي، موانع و چالش‌هاي ايجاد پايگاه دريايي را شناسايي نموده و در نهايت به هشت بُعد اثرگذار در ايجاد پايگاه دريايي دست يافته و براي هركدام از ابعاد نيز تعدادي مؤلفه متناظر را شناسايي كند، كه فارغ از اينكه كشور ايجادكننده پايگاه و كشور مقصد چه كشورهايي باشند، ابعاد و مؤلفه‌هاي داراي اهميت براي ارائه الگوي مفهومي ايجاد پايگاه به‌شمار مي‌روند.