بررسي فراواني و كلينيك و پاتولوژيك ضايعات لب بر اساس بيوپسي

مقدمه: هدف از اين مطالعه توصيف خصوصيات كلينيكوپاتولوژيك ضايعات لب جهت شناسايي زودرس و درمان مناسب بيماران مي باشد. روش بررسي: اين مطالعه، يك مطالعه توصيفي و مقطعي بر روي 158 بيمار با ضايعات لب مي باشد كه اطلاعات آن ها در بيمارستان شهيد صدوقي از سال هاي 1387 تا 1391 ثبت شده است و تحت بيوپسي قرار گرفته اند. سپس داده ها توسط نرم افزار آماري SPSS version 16 و آزمون مربع كاي و آزمون دقيق فيشر Chi Square و Fisher #8217;s Exact Test #160; تحليل شد. در اين مطالعه P كمتر 0/05 معني دار تلقي شد. نتايج: اين مطالعه بر روي 158 بيمار (77 مرد و 81 زن) با محدوده سني 4 تا 93 سال انجام شد. 44 بيمار مبتلا به ضايعات بدخيم و 114 بيمار داراي ضايعه خوش خيم بودند. شايع تر ين بدخيمي در اين بيماران اسكواموس سل كارسينوما و در مرحله بعد بازال سل كارسينوما بود. در ميان ضايعات خوش خيم، آسيب هاي واكنشي، تومورهاي خوش خيم و ضايعات التهابي به ترتيب شايع تر ين موارد بودند. نتيجه گيري: شايع تر ين جراحات لب به طور كلي تومورهاي خوش خيم با درگيري لب تحتاني بودند. به علاوه، شيوع ضايعات بدخيم با افزايش سن رابطه مستقيم داشت. به اين منظور در هر فرد مسن با ضايعه لب، ابتدا بايد ضايعات بدخيم به خصوص اسكواموس سل كارسينوما رد شود.