ارائه شاخص مكاني جهت ارزيابي فرسودگي بافت‌هاي شهري به كمك سيستم اطلاعات مكاني و تصميم‌گيري چند معياره

پديده شهرنشيني باعث شده است تا شهرها آرايش فضايي جديدي به خود اختصاص دهند و بافت‌هاي قديمي شهرها كمتر مورد توجه قرار گيرند. اين عدم توجه، مشكلات اقتصادي-اجتماعي و زيست‌محيطي فراواني را در اين بافت‌ها به همراه داشته و باعث تبديل آن‌ها به بافت‌هاي فرسوده شهري شده است. بنابراين، امروزه تشخيص بافت فرسوده يكي از گام‌هاي اوليه براي برنامه‌ريزي مدرن شهري مي‌باشد. هدف اين مقاله ارائه يك شاخص مكاني يكپارچه بوده تا بتوان به كمك آن ميزان فرسودگي بافت‌هاي شهري را تشخيص داد. البته اين شاخص شامل مجموعه‌اي از معيارهاي مكاني همچون ريزدانگي بافت، قدمت بناها و نفوذپذيري مي‌باشد كه جهت محاسبه آنها از سامانه اطلاعات مكاني استفاده شده است. اما در اين معيارها، نفوذپذيري نياز به توجه بيشتري در مدل‌سازي نسبت به تحقيقات صورت گرفته دارد، لذا در اين تحقيق سعي شده است كه اين معيار به كمك توسعه نشانگرهاي دسترسي، اتصال و ترافيك معابر به‌صورت جامع‌تري ارزيابي گردد. سپس به‌منظور توليد يك شاخص يكپارچه براي ارزيابي بافت فرسوده، معيارها بر اساس نظرات افراد خبره و به كمك تصميم‌گيري چند معياره با يكديگر تركيب ‌شده‌اند. در نهايت، به‌منظور نمايش نتايج فرسودگي، مقادير حاصل از اين شاخص در سطح محله‌هاي منطقه 7 تهران در پنج كلاس از فرسودگي خيلي كم تا خيلي زياد نمايش داده شده است. مقايسه نتايج مقادير ارائه‌شده با بلوك‌هاي فرسوده شهري معرفي‌شده توسط شهرداري، بازديدهاي ميداني از منطقه و اقدامات شهرداري جهت بهسازي بافت، كارايي بالاي روش پيشنهادي را تصديق مي‌كند.

no abstract