تحليل ظرفيت بخش هاي عمده اقتصادي استانهاي مختلف ايران از نظر ايجاد ارزش افزوده و چشم انداز آن در افق 1406

رشد و توسعه مناطق مختلف از مباحث اساسي نظريه‌‌هاي اقتصاد منطقه‌اي محسوب مي‌شود. تجزيه و تحليل روند توليد و ساختار آن در سطوح مختلف كشور، مستلزم شناخت دقيق استعدادها و توازن بالقوه بخش‌ها و تركيب آن در مناطق است تا بتوان برنامه‌ريزي متعادلي را در هر بخش از مناطق كشور محقق ساخت. در همين راستا، در اين مقاله با استفاده از روش انتقال سهم به تشخيص بخشهاي مزيت دار طي دوره زماني (1392-1379) پرداخته شده است. نتايج نشان‌دهنده آن است كه بيشتر استان‌ها اثر سهم منطقه‌اي مثبت و ساختاري در بخش هاي كشاورزي ،ماهيگيري ،صنعت، ساختمان ،هتل و رستوران، تامين اب ، برق و گاز طبيعي ، عمده فروشي، خرده فروشي، تعمير وسايل نقليه و كالاها، حمل و نقل، انبارداري و ارتباطات ، بهداشت و درمان و مستغلات، كرايه و خدمات كسب و كار دارند و اين امر بيان‌كننده مزيت نسبي مناطق در اين بخش است..دربخش صنعت اثر مثبت تركيب صنعتي( ساختاري) و رقابتي استان‌ها ي اصفهان ،ايلام ،بوشهر،چهارمحال و بختياري ،خوزستان،سمنان ، سيستان و بلوچستان ، فارس ، قم ،كرمانشاه ، گلستان ،مازندران ،هرمزگان و يزد مثبت است كه نشاندهنده مزيت نسبي بخش صنعت در اين استانها است. بخش اموزش استانهاي اذربايجان شرقي، اصفهان، ايلام، تهران، چهار محال بختياري، سمنان،گلستان،كهگيلويه و بويراحمد، گيلان، مركزي و بخش اداره عمومي و خدمات شهري استانهاي اذربايجان غربي ، ايلام ، تهران، سمنان مزيت نسبي انها ازدست رفته است اما با توجه به اين كه سهم آنها در اقتصاد هر استان قابل توجه است ريشه‌يابي دلايل عملكرد نامناسب آنها ضرورتي اجتناب ناپذير دارد.