بررسي اثر سه معاهدۀ بين‌المللي بر آلودگي محيط زيست: كاربرد روش جورسازي بر اساس نمرۀ گرايش

در دهه‌هاي اخير، تأثير هشدار‌هاي جهاني در زمينه تغييرات آب‏ و هوايي و تخريب لايه اُزُن بر اقتصاد جهاني در كانون توجه بسياري از محققان بوده است؛ و در پاسخ بدين مشكلات، سازمان‌هاي جهاني بسياري به اقداماتي در سطح بين‌الملل پرداخته‌اند كه از آن ميان، مي‌توان به انعقاد معاهده‌هاي مونترال، كيوتو و پاريس اشاره كرد. هدف مطالعه حاضر بررسي ارتباط بين انتشار برخي از آلاينده‌ها به‌عنوان شاخصي از آلودگي محيط زيست و متغير‌هاي كلان اقتصادي مانند مصرف انرژي و تجارت خارجي و همچنين، بررسي اثرات تعهد كشور‌هاي عضو اين معاهده ها بر ميزان انتشار آلاينده‌ها بود. بدين منظور، از رهيافت جورسازي بر اساس نمرۀ گرايش و رگرسيون تفاضل در تفاضل استفاده ‌شد. نتايج حاصل از رهيافت جورسازي بيانگر كاهش انتشار آلايندۀ دي‌اكسيد كربن به ميزان 2.3 درصد و كل گاز‌هاي گلخانه‌اي به ميزان 1.8 درصد براي معاهده كيوتو بود و براي معاهدۀ مونترال نيز نتايج حاصل از رهيافت جورسازي از كاهش 21 درصدي آلايندۀ هيدروفلوئروكربن ها حكايت داشت. بنابراين، مي‌توان نتيجه گرفت كه انعقاد اين معاهده‌ها در سطح بين‌المللي موفقيت‌آميز بوده و باعث جلوگيري از آلودگي بيش‌ازحد محيط زيست شده است. از اين‌رو، پيشنهاد مي‌شود كه در راستاي حفظ محيط زيست، در سطح جهاني، سازمان هايي ناظر اجراي قوانين معاهده هاي زيست محيطي به‏ وجود آيد و در همه كشورها فعال شود تا در آينده، شاهد كاهش هرچه بيشتر آلاينده ها باشيم.