مديريت ريسك خشكسالي در شرايط تغيير اقليم: نقش سياست هاي ملي و برنامه مديريت خشكسالي (DMP)

مديريت ريسك در واقع پيشگيري، برنامه ريزي و ارزيابي براي كاهش و به حداقل رساندن عواقب احتمالي بحران هاست كه از طريق برنامه ريزي حاصل مي شود. اولين گام براي مقابله با بحران خشكسالي در نواحي مختلف كشور و تعديل اثرات آن، شناخت و درك واقعيت خشكسالي به ويژه اثرات متقابل پيامدها و علل چندگانه آن است. خشكسالي گسترده بهار 1400 در ايران، نمادي از رويدادهاي اقليمي فرين تحت شرايط تغيير اقليم است كه چالش هاي پيچيده تامين آب را براي مصارف رقابتي در مناطق مختلف در زمان كمبود شديد برجسته مي كند. نگراني روزافزوني در مورد ناكارآمدي شيوه هاي كنوني مديريت خشكسالي كه عمدتا مبتني بر مديريت بحران است، افزايش يافته است. اين روش ها واكنش پذير هستند و بنابراين فقط علايم (تاثيرات) خشكسالي را بررسي مي كنند و از بررسي علل اصلي آسيب پذيري هاي مرتبط با اثرات آن، غافل اند. از طريق اتخاذ سياست هاي ملي خشكسالي كه متمركز بر مديريت ريسك هستند و با ارايه برنامه هاي كاهش اثرات خشكسالي يا آمادگي در سطوح مختلف، مي توان ظرفيت مقابله با خشكسالي را در سطح كشور بهبود بخشيد. اكنون زمان اتخاذ رويكردي است كه بر اساس آن بتوان بر كاهش خطر خشكسالي تاكيد كرد، با توجه به اثرات پيچيده خشكسالي و افزايش فراواني، شدت و توالي زماني رخدادهاي خشكسالي همراه با تغيير اقليم نياز است تا شناختي صحيح از اين پديده مخرب اقليمي داشت. در اين يادداشت، مفاهيم اساسي خشكسالي، اصول و اهداف سياست هاي خشكسالي و روند برنامه ريزي خشكسالي كه در تهيه برنامه هاي تعديل اثرات خشكسالي موثر است، مورد بحث واقع مي شود.