تحليل عوامل مؤثر بر كار‌آفريني شهري در راستاي دستيابي به اقتصاد پايدار (مطالعۀ موردي: شهر نجف‌آباد)

امروزه تقويت كارآفريني و ايجاد بستر مناسب براي توسعۀ آن از ابزار پيشرفت اقتصادي كشورها، به‌ويژه كشورهاي درحال‌توسعه است. همچنين بسترسازي براي كارآفريني در وجوه مختلف آن مي‌تواند اهميتي راهبردي در نظام عملكرد مديريت بخش عمومي و سازمان‌هاي متصدي در مديريت شهري باشد. در شهرها كارآفريني يكي از كليدهاي اساسي توسعۀ اقتصادي و درآمدزايي محسوب مي‌شود؛ شهرها به‌عنوان مراكز دانش و توليدات خاص، محل تسهيل تفكر خلاقانه و نوآورانه و آفرينش‌گر فرصت‌هاي ارزنده براي اشتغال و كارآفريني هستند؛ بنابراين در محيط‌هاي شهري بايد شرايطي خاص براي كارآفريني و شكوفايي اقتصادي فراهم شود. بر اين ‌اساس، هدف كلي پژوهش كاربردي و توصيفي-هم‌بستگي حاضر بررسي عوامل مؤثر بر توسعۀ كارآفريني شهري در راستاي دستيابي به اقتصاد پايدار با مطالعۀ موردي شهر نجف‌آباد است. براي جمع‌آوري داده‌ها از روش پيمايشي و كتابخانه‌اي استفاده شده است. جامعۀ آماري شامل كارآفرينان شهر نجف‌آباد، خبرگان، كارشناسان و استادان كارآفريني و مديران امور شهري است. تجزيه ‌و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و بهره‌گيري از آزمون‌هايي مانند ضريب هم‌بستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندمتغيره انجام شده است. متغيرهاي اصلي پژوهش شامل عوامل اقتصادي-حمايتي، عوامل انساني-اجتماعي، عوامل زيرساختي و كارآفريني شهري است. يافته‌ها نشان مي‌دهد ميان سه متغير اصلي پژوهش با كارآفريني شهري رابطه وجود دارد و از ميان آن‌ها، متغير عوامل اقتصادي-حمايتي با ضريب تأثير 0/655 مهم‌ترين متغير مؤثر بر كارآفريني در راستاي دستيابي به اقتصاد پايدار شهري است. به‌طوركلي، محدودۀ مورد مطالعه با داشتن قابليت‌هاي بسيار مي‌تواند پتانسيل تبديل‌شدن به يك شهر كارآفرين را داشته باشد. فراهم‌كردن تسهيلات حمايتي و اقتصادي نيز مي‌تواند بيشترين نقش را در اين زمينه ايفا كند.