تحليل پيامدهاي امنيتي بحران آب در خراسان جنوبي

Analysis of the Security Consequences of the Water Crisis in Southern Khorasan

بحران كم‌آبي، بحراني است كه هم ايران و هم جامعه بين‌المللي به‌نوعي با شدت كم‌ و زياد با آن روبروست. در سند هزاره ملل متحد و بازنگري آن و ديگر اسناد سازمان ملل، بر محيط‌زيست، مبارزه با خشك‌سالي و توسعه پايدار و لزوم مديرت آن تأكيد شده است. اين مقاله با استفاده از روش توصيفي-تحليلي درصدد تبيين پيامدهاي امنيتي بحران آب در استان خراسان جنوبي مي­باشد. با توجه به‌قرار داشتن اين استان در ناحيه مرزي، منطقه خشك و كم بارش و جمعيت جوان مي­توان انتظار داشت كه بحران آب داراي نمود بيشتري در اين منطقه مي­باشد. يافته­ هاي تحقيق نشان مي­دهد كه بحران آب در اين استان مي­تواند تنش ­هاي قومي، محلي، ملي و منطقه ­اي، افرايش مهاجرت، افزايش ميزان جرم و جنايت، بي‌اعتمادي به حكومت مركزي و ... را به دنبال داشته باشد. در نهايت پيشنهاد مي­گردد براي گذر از اين بحران در وهله اول بايد به گسترش فرهنگ‌سازي در ميان مردم و سپس اصلاح نظام مديريتي در زمينه آب و سيستم ­هاي آبي بپردازيم.

The crisis of dehydration is a crisis that both Iran and the international community are facing with some degree of severity. The United Nations Millennium Declaration and its review and other United Nations instruments emphasize the environment, the fight against drought and sustainable development and the need for its management. This paper uses descriptive-analytical method to explain the security implications of the water crisis in South Khorasan province. Due to the establishment of the province in the border region, dry and low rainfall regions and the young population, it can be expected that the water crisis has a greater presence in this area. Research findings show that the water crisis in this province can be followed by ethnic, local, national and regional tensions, increase of immigration, increase of crime rate, distrust to central government. It is suggested that in order to overcome this crisis in the first place, we must expand the culture among the people and then reform the water management system.