كاركرد «مسند» در معناپروري و بلاغت‌افزايي كلام

The Use of Predicate in Meaning and Rhetoric development of Speech

امروزه پرداختن به فرم در پژوهش‌هاي ادبي اگرچه به نتايجي درخور توجّه منجر شده، در مواردي ارزش درون متني آثار را تحت تأثير قرار داده است. دستور ساختاري كه تكيه روي جنبۀ عيني و ملموس زبان دارد و در نهايت به شناخت اجزاي واژه‌ها، گروه‌ها و جمله‌ها مي‌انجامد، به تاثيرگذاري نقش دستور در القاي معاني جديد و بلاغت‌افزايي كلام بي‌توجّه است. يكي از مهم‌ترين حالاتي كه واژه در جمله مي‌پذيرد، مسند است. در زبان فارسي مسند از عناصر اصلي جمله‌هاي اسنادي محسوب مي‌شود كه در اصل به لحاظ هويّت دستوري، صفت است. در اين پژوهش جايگاه «مسند» و نقش آن در بيان پيوند انديشه و سبك بررسي مي‌شود. به همين دليل، اين پژوهش كه به‌گونه‌اي معناشناسي نقش مكمّلي مسند است، به دريافت‌هاي جديدي از متن كمك مي‌كند. حاصل اين پژوهش كه به شيوۀ توصيفي تحليلي انجام مي‌شود، نشان مي‌دهد تمام واژه‌ها و گروه‌هايي كه در جايگاه مسند قرار مي‌گيرند، در واقع مفهوم صفتي دارند و به‌گونه‌اي بايد آن‌ها را صفت به شمار ‌آورد و از طرف ديگر همين قابليّت، عاملي مهم در بلاغت‌افزايي و معناپروري كلام است. دريافت ظرفيّت‌هاي جمله‌هاي اسنادي، زمينه‌هاي ورود مخاطب را به قلمرو معاني نو فراهم مي‌سازد.

Too much concern with structure of literary works yields interesting outcomes but, in some cases, significantly undermines their contextual richness. Structural analysis that lays emphasis on observable manifestations of language and seeks to identify components of words, phrases and sentences, mostly neglects effects of syntax in conveying new meanings. In Persian language, a predicate adjective is used as a subject complement in relative clauses. The present study is a descriptive-analytic examination of semantic role of predicate adjective in the relationship between thoughts and stylistic features. Results indicate that predicate adjective is a word that modifies a preceding subject and plays a significant role in enriching rhetoricism and meaning-making.