رهبري توانمندساز و آواي سازنده: تحليل نقش ميانجي سرمايه معنوي (مورد مطالعه: دانشگاه علوم دريايي امام خميني (ره) نوشهر)

با اينكه عوامل زيادي همچون سبك رهبري اقتدارگرا و فرهنگ بوروكراتيك، سكوت سازماني را در غالب سازمان هاي ايراني ترويج مي كند اما رهبري توانمندساز و سرمايه معنوي در برخي نهادها همچون دانشگاه موجب تشويق آواي سازنده مي شود. هدف از انجام اين پژوهش بررسي اثر رهبري توانمندساز بر آواي سازنده كاركنان با در نظر گرفتن متغير ميانجي سرمايه معنوي در دانشگاه علوم دريايي امام خميني (ره) است. پژوهش حاضر از نظر هدف، پژوهشي كاربردي است كه در زمره پژوهش هاي توصيفيپيمايشي قرار مي گيرد، از نظر فلسفه پژوهشي قياسي است كه بر مبناي پارادايم اثبات گرايي انجام شده و از نظر شاخص زماني از پژوهش هاي مقطعي به شمار مي آيد. جامعه آماري پژوهش 588 نفر از كاركنان دانشگاه علوم دريايي امام خميني (ره) بوده كه براساس جدول مورگان از ميان آنها نمونه اي به حجم 233 نفر به روش تصادفي طبقه اي انتخاب گرديد. براي جمع آوري داده هاي پژوهش از پرسشنامه رهبري توانمندساز آرنولد و همكاران (2000)، آواي سازنده ليانگ و همكاران (2012) و سرمايه معنوي ماس ماچوكا و ماريمون (2019) استفاده گرديده كه پايايي آنها به وسيله ي آلفاي كرونباخ مورد تاييد قرار گرفت. براي تجزيه و تحليل داده ها از مدل سازي معادلات ساختاري استفاده شده است. نتايج حاصل از تحليل داده ها نشان دهنده اثر مثبت و معني دار رهبري توانمندساز هم به صورت مستقيم و هم از طريق سرمايه معنوي بر آواي سازنده كاركنان است.