نمادشناسي حيوانات در سعادت‌نامه و ساقي‌نامه با تكيه بر كهن‌الگوي يونگ

از زبان نمادين به عنوان يك مكتب ادبي ياد مي‌شود. اين‌ زبان در ادبيّات نه‌تنها‌ براي‌ فرار از واقع‌گرايي، بلكه به‌ عنوان وسيله‌اي راه‌گشا براي دست‌يابي به واقعيّت‌هاي هستي به ‌كار گرفته‌ شده‌‌ است‌. از آن‌جا كه نمادها بيان‌گر حالات رواني خاصّي از انسان هستند، با تأويل و تفسير آن‌ها در آثار ادبي، مي توان به جهان‌بيني شاعر و نويسنده‌ اثر دست يافت. ساقي‌نامه‌ ظهوري ‌ترشيزي و سعادت‌نامه‌ نظام‌الدّين استرآبادي از جمله آثاري هستند كه تحقيقات كافي در مورد آن‌ها صورت نگرفته و بسياري از زواياي ارزشمند آن‌ها پنهان مانده است. اين مقاله با هدف بررسي نمادهاي حيواني در دو اثر فوق مورد ارزيابي قرار گرفته و پس از استخراج و بررسي آن‌ها در دو اثر مورد اشاره، اين نتيجه به ‌دست آمد كه استرآبادي و ظهوري شناخت عميق و دقيقي از انگاره‌هاي كهن‌الگويي به‌خصوص انگاره‌هاي نمادين داشته و آن‌ها را با استفاده از عنصرخيال در اشعار خود به‌طور ويژه‌اي به‌كار برده‌اند. همچنين به ‌نظر مي‌رسد، معاني به‌كار رفته از نمادهاي حيواني در اين دو اثر بسيار به هم نزديك هستند. نتيجه‌ مطرح شده به‌روش كتابخانه‌اي و به ‌شيوه‌ تحليلي توصيفي بيان شده است.