پيش بيني تأثير ذهن آگاهي بر تحريك‌پذيري با استفاده از مدل‌هاي شبكه بيزي، رگرسيون و عصبي

مقدمه: محققان هوش مصنوعي در تلاش‌اند هوش انساني را روي دستگاه پياده كنند. اين مطالعه با هدف ايجاد يك مدل رايانه‌اي پيش‌ بيني كننده مناسب جهت ارزيابي اثربخشي درمان شناختي مبتني بر ذهن آگاهي بر تحريك‌پذيري انجام شد. مواد و روش‌ها: طرح پژوهش حاضر از نوع شبه آزمايشي و با روش پيش‌آزمون پس‌آزمون بود. آزمودني‌هاي پژوهش حاضر 135 نفر از افراد مراجعه‌كننده به مركز مشاوره خانه مهر در مشهد بودند و در يك دوره 8 جلسه‌اي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي (MBCT) شركت كردند. در مجموع 11 دوره MBCT برگزار شد و 10 تا 14 نفر در هر دوره شركت كردند. شركت كنندگان پرسشنامه تحريك‌پذيري (پورافروز و ديگران) را در دو مرحله (قبل از درمان و بعد از درمان) تكميل كردند. به منظور بررسي تفاوت‌هاي پيش‌آزمون تا پس‌آزمون در اين تحقيق، از تحليل واريانس اندازه‌گيري‌هاي مكرر استفاده شد. يافته‌ها: يافته‌هاي آماري نشان داد كه تفاوت معني‌داري ميان نمرات پيش‌آزمون و پس‌آزمون تحريك‌پذيري وجود داشت. اندازه اثر ذهن آگاهي نيز 83 درصد بود. براي توسعه مدل پيش بيني، سه مدل بيزي، رگرسيون و شبكه عصبي مقايسه شد. مدل بيزي، با صحت داده‌هاي تست 93 درصد مناسب‌ترين مدل در نظر گرفته شد. علاوه بر اين، مدل‌هاي بيزي با خوشه‌بندي ورودي و خروجي (7/85 درصد)، بيزي با رده‌بندي (49/71 درصد)، شبكه عصبي ترتيبي (29/64 درصد)، مدل‌هاي مناسبي براي پيش ‌بيني تاثير‌گذاري دوره‌هاي 8 جلسه‌اي ذهن ‌آگاهي بر كاهش تحريك‌پذيري شناخته شدند. مدل‌هاي بيزي با خوشه‌بندي خروجي‌ها، رگرسيون با يك خروجي و شبكه عصبي كانوولوشني نيز دقت پيش بيني كافي براي اثر گذاري ذهن آگاهي را نداشتند. نتيجه‌گيري: به كمك مدل‌سازي شناختي مي‌توانيم اثر بخشي شناخت درماني مبتني بر ذهن آگاهي را بر روي ميزان تحريك‌پذيري افراد پيش بيني كنيم.