بينامتنيت در مصيبت‌نامه‌ي عطار نيشابوري با عرفاي قرن شش هجري

پيروان نظريۀ بينامتنيت معتقدند كه هيچ متني خودبسنده نيست و هر متن واگويه اي از متون متقدم خود است. ژارژ ژنت بينامتنيت را به سه دسته تقسيم كرده است: بينامتنيت تعمدي - آشكار، بينامتنيت تعمدي - پنهان و بينامتنيت ضمني. در اين مقاله، ابتدا با روش تحليلي - توصيفي حكايات مصيبت نامه براساس نظريۀ بينامتنيت و معادل هاي آن در بلاغت اسلامي دسته بندي شده؛ سپس متن پيشين حكايات در آثار قرن ششم هجري يافته شده؛ پس از آن خوانش بينامتني حكايات برمبناي نظريۀ بينامتنيت ژنت در اين سه حوزه، همراه با نمونه، تحليل كاربردي و بيان تشابهات و تفاوت ها از نظر حجم مطالب، شخصيت ها و اهداف دو نويسندۀ مطرح شده ميان حكايات ارائه شده است. براساس اين بررسي، دَه حكايت مصيبت نامه پيوند بينامتني با آثار قرن ششم هجري دارند. در اين سه حوزۀ يادشده، پنج مورد حكايت از نوع بينامتنيت تعمدي - آشكار است كه دو مورد آن از نوع «عقد»، دو مورد از نوع «اقتباس» و يك مورد از نوع «ترجمه» است. همچنين پنج مورد بينامتنيت تعمدي - پنهان يافت شده است.