تحليل روند بلندمدت و بررسي رابطه بين سري‌هاي اقليمي و هيدرولوژيكي (مطالعه موردي: حوزه آبخيز سد ايلام)

بارندگي و دبي از مهم‌ترين پارامترهاي اقليمي و هيدرولوژي هستند كه پيش‌بيني رفتار آن‌ها جهت مديريت منابع آبي اهميت ويژه‌اي دارد. در اين پژوهش، روند پارامترهاي بارش، دماي حداكثر، حداقل و متوسط و دبي در بازه زماني 30 ساله در ايستگاه شهر ايلام و ايستگاه گل گل مورد بررسي قرار گرفت. از آزمون‌هاي من-كندال و سن جهت تعيين روند و از آزمون پتيت جهت تعيين نقطه شكست استفاده شد. جهت بررسي رابطه بين دبي و بارش، شاخص خشكسالي SPI و SDI محاسبه و سپس رابطه آن‌ها در 6 بازه زماني 3، 6، 9، 12، 24 و 48 ماهه به روش همبستگي پيرسون تعيين گرديد. نتايج نشان داد كه روند بارندگي در برخي از ماه‌ها افزايش و برخي ماه‌هاي ديگر كاهشي است. روند ميانگين دما و ميانگين دماي حداكثر در اكثر ماه‌ها صعودي ولي روند ميانگين دماي حداقل، غالباً نزولي است. روند دبي در اكثر ماه‌ها نزولي مي‌باشد. نتايج ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه بين شاخص خشكسالي SPI و SDI همبستگي معني‌داري وجود دارد. با توجه به نتايج آزمون پتيت، زمان تغيير متغيرها اوايل دهه 80 مي‌باشد و شكست در سري زماني دبي بيش‌تر از بارش است كه نشان مي‌دهد در كنار عوامل اقليمي، عوامل انساني در آبدهي حوزه مؤثر بوده‌اند.