تحليل مهاجرت و تحرك مكاني به نواحي روستايي استان گيلان

شناسايي روند هاي موجود در جابه جايي و تحرك درون سرزميني جمعيت باعث مي شود تا سياست گذاري هاي جمعيتي بر پايۀ اطلاعات متقن و مبتني بر واقعيت هاي موجود باشد.اين مقاله با رويكردي جغرافيايي،ابعاد مهاجرت و تحرك مكاني به نواحي روستايي گيلان را به استناد جمع آوري اطلاعات از كل روستاهاي استان بررسي و تحليل نموده است. بر اساس اطلاعات اخذ شده 180467 نفر مهاجر در قالب 61597خانوار احصاء شده است، كه 75 درصد به صورت موقت و در قالب مهاجرت هاي معكوس و 25 درصد نيز اسكان دائم در قالب مهاجرين بازگشتي هستند. مهاجرت هاي معكوس عمدتا به سمت روستاهاي جلگه ايي و كوچگاه مهاجرين دائم عمدتاً روستاهاي كوهستاني استان بوده است. روستاهاي شهرستان رشت با 37/4درصد، لاهيجان با 7.6 درصد ورودسر با 7 درصد بترتيب بيشترين ميزان استقرار در روستاها را تجربه كرده اند. استان تهران با 47 درصد واستان هاي اصفهان با 12/8 درصد،اردبيل با 9/9 درصد و البرز با 5/9 درصد مهمترين استان هاي مهاجرفرست به روستاهاي استان محسوب مي شوند.يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه اين حركت جمعيتي تابعي از جريان مدرنيزاسيون،نابسامانيهاي زندگي در شهرهاي پرجمعيت،مخاطرات اقليمي و كمبود آب در استانهاي مركزي و جنوبي،رونق گردشگري و گذران اوقات فراغت و بالاخره فراغت از كار و بازنشستگي مي باشد.