تأملي بر سيره اجتماعي امام زمان(عليه السلام) در مواجهه با اهل كتاب

سيره و روش زندگي معصومان(عليهم السلام) و نوع تعامل و معاشرت آنان با افراد و گروه‌هاي مختلف براي همه مسلمانان به‌خصوص شيعيان مهم و قابل توجه است. بر اساس آموزه‌هاي اسلامي، سامان‌بخشي زندگي مسلمانان اعم از فردي و اجتماعي، و ديني و دنيايي در گرو تبعيت و پيروي‌كردن از سيره و روش معصومان است. الگوگيري و تأسي به زندگي معصومان(عليهم السلام)  به‌خصوص امام زمان(عليه السلام)   كه دوران غيبت، دوران امامت و ولايت ايشان است، متفرع بر شناخت زندگي و نوع تعامل و معاشرت آنان با اقشار مختلف مردم و مذاهب و فرهنگ‌هاي گوناگون است. اين تحقيق كه تحقيقي كيفي است در جمع‌آوري اطلاعات به شيوه اسنادي و كتابخانه‌اي و داده‌پردازي اطلاعات به روش توصيفي و تحليلي عمل كرده و به دنبال شناخت زندگي امام زمان(عليه السلام)  در دوران ظهور و حكومت جهاني و نوع تعامل و برخورد ايشان با گروه‌ها و افراد مختلف در فرهنگ‌ها و باورهاي متنوع نظير باورمندي به اديان يهوديت و مسيحيت است تا زمينه الگوگيري شيعيان و منتظران واقعي امام زمان(عليه السلام)  ، جهت فرهنگ‌سازي و اجراي آن متناسب با الزامات عصر غيبت در فضاي حكومت اسلامي به سرپرستي ولي فقيه فراهم شود. در اين راستا انديشمندان اسلامي بر اساس داده‌هاي قرآني، روايي و عقلي نوع تعامل و برخورد امام زمان(عليه السلام)   با اهل كتاب در دو مقطع ظهور و حكومت جهاني را در قالب نگرش سه‌گانه مطرح كرده‌اند: «نگرش مدارايي و تعاملي مطلق»، «نگرش قهري و حذفي مطلق» و «نگرش تلفيقي و تفصيلي» كه درواقع تلفيقي از نگرش اول و دوم، يعني مدارا و تعامل در عصر ظهور، و قهر و حذف در عصر حكومت جهاني است كه نظريه مختار براساس نگرش سوم شكل گرفته است و نوشتار حاضر با ارائه دلايل عقلي و نقلي به تفسير و توجيه اين مدعا مي‌پردازد.