مروري بر رويكرد غربال‌گري، مداخله مختصر و ارجاع در افراد وابسته به الكل مراجعه‌كننده با مسموميت الكل به اورژانس بيمارستان‌ها

در سال‌هاي اخير ارقام مرتبط با مصرف الكل به‌طور روزافزوني در سطح جهاني رو به افزايش بوده است. اين افزايش روز افزون به عنوان يك مشكل اساسي در سطح جهاني قلمداد مي‌شود. مصرف الكل داراي عوارض جانبي بسياري بوده و به دنبال آن آسيب‌هاي متنوعي را به دنبال دارد. در چندين سال گذشته، برنامه‌هاي مختلفي براي درمان مصرف الكل و در قالب درمان‌هاي دارويي و غيردارويي معرفي شده است. با وجود اينكه دارو درماني يكي از رويكردهاي رايج و اثربخش محسوب مي‌شود، اما اينطور به نظر مي‌رسد كه اين نوع درمان به تنهايي كفايت نمي‌كند و بايد از ساير درمان‌هايي كه ابعاد روان شناختي، روابط اجتماعي و محيطي بيماران را مدنظر قرار مي‌دهند استفاده شود. يكي از مدل‌هايي كه بر ايجاد انگيزه و تغيير در مراجعان مبتلا به اعتياد به الكل تمركز مي‌كند، مدل غربال گري، مداخله مختصر و ارجاع به درمان مي‌باشد. در پژوهش حاضر با يك مرور سيستماتيك بر پيشينه پژوهشي مربوط به اثر گذاري غربال گري، مداخله مختصر و ارجاع به درمان بر افراد وابسته به الكل، پايگاه‌هاي اطلاعاتي جهاني براساس كليدواژه‌هاي مرتبط مورد بررسي قرار گرفته مقالات مرتبط غربال شدند و نتايج آن‌ها استخراج و مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج حاكي از اين بود كه غربال گري، مداخله مختصر و ارجاع به درمان باعث بهبودي مراجعه و كاهش مصرف در افراد وابسته به الكل مي‌شود. از اين رو، با توجه به اثر گذاري مدل درماني بررسي شده در بهبود كاهش مصرف و كارايي و قابليت اجراي اين مدل در اورژانس ها مي توان بيماران با مشكلات سوء مصرف و وابستگي به الكل را به مراكز درماني مناسب ارجاع داد.