نقش آموزه ها و نهاد هاي ديني در مديريت جامع آبخيزها و ارائه راهكارها

The role of religious teachings and institutions in achieving the integrated watershed management and approaches forward

به منظورتحقق امنيت در حوزه هاي آب و غذا و برون رفت از چالش‌هاي موجود و پيش روي در زمينه حفاظت محيط زيست، امروزه انديشمندان رويكرد مديريت جامع آبخيزهارا اثربخش و سودمند پيشنهاد مي‌نمايند. ادراك واقعي و درست از مديريت جامع آبخيزها مستلزم داشتن يك نگاه سيستمي بوده و در گرو شناخت و دخالت دادن تمامي ذينفعان در فرايند تصميم گيري‌ها مي باشد.اين امر، به نوبه خود موجب جلب مشاركت مردمي در اجراي سياست‌ها، راهبردها و برنامه هاي مديريت منابع طبيعي مي شود.اين مقاله بر نقش فرهنگ و آموزه‌هاي ديني در تحقق مديريت جامع و مشاركتي آبخيزها و ارتباط اين آموزه‌ها با موفقيت طرح‌هاي مديريت منابع طبيعي و محيط زيست تاكيد دارد و در آن سعي شده است با آسيب شناسي فاصله موجود بين آموزه‌هاي ديني در مفاهيم نظري تا اجرايي شدن برنامه‌ها، به منظور تحقق عملي اين آموزه‌ها راه حل‌هايي ارائه شود. نتايج نشان مي‌دهد كه ظرفيت بالايي براي جلب مشاركتجوامع محلي با تكيه بر آموزه‌ها و نهادهاي فرهنگي و ديني وجود دارد كه بايستي به طور جدي مورد توجه سياست‌گذاران و برنامه‌ريزان در حوزه مديريت منابع طبيعي ومحيط زيست ايران قرار گيرد.

To achieve water and food security, and to overcome the existing and future challenges in environmental protection, scientists propose the integrated watershed management approach as an effective and useful one. A real understanding of integrated watershed management depends on applying a systemic view as well as recognizing and involving all stakeholders in decision making process. This, in turn, promotes public participation in implementing policies, strategies, and programs for natural resource management. The emphasis of this paper is on the role of culture and religious teachings on integrated watershed management and their impacts on the success of natural resource and environmental management programs. The authors of the paper attempted to scrutinize the problem and identify the gaps between these teachings in theory and the real world in order to provide solutions for realizing these teachings. The analysis shows that there is a great capacity to promote the participation of local communities with the emphasis on culture and religious teachings which should be fully considered by policy makers and planners for natural resource and environmental management of Iran.