تبيين رابطه جغرافيا و هويت ملي، از منظر روايت جغرافيايي

پس از فروپاشي اتحاد جماهير شوروي سابق و ظهور پديده هاي جديد جهاني شدن و فضاي جمازي، در برخي جوامع به تدريج هويت قومي و حملي در مقابل هويت ملي قرارگرفته و امنيت جامعه را اب چالش روبرو ميكند. اين امر موجب تغيري و حتول بنيادين در مفهوم امنيت شده و آن را در ارتباط تنگاتنگ اب هويت ملي قرار ميدهد. به مهني جهت شناخت عوامل موثر بر اپيداري و مهگرايي سرزميني كه كمك زايدي به امنيت ملي خصوصا در جوامع اب تنوع زيستي و فرهنگي ميكند، ضروري مي منايد. نظر به اهميت موضوع تلاش براي پايه ريزي بنيان هاي پژوهشي در اين حوزه كه جاي خالي آن در آثار فعلي به چشم ميخورد، از امهيت زايدي برخوردار است. اب توجه به اينكه هويت انسان در بسرت جغرافيا متبلور شده، لذا بني جغرافيا و هويت رابطه انكارانپذيري وجود دارد. اين رابطه در منت جغرافيايي كه پديده هويت ملي در چارچوب آن قرارگرفته، معنا ميايبد و بررسي آن، بسرتهاي روش شناسي مبتني بر فهم و آگاهي را ميطلبد. بر مهني اساس در اين پژوهش اب استفاده از روش هاي تحليل كيفي، به بررسي رابطه جغرافيا و هويت ملي پرداختيم. فضاي جغرافيايي كه عرصه مانور رابطه انسان و حميط است، معناي منحصربه فردي به بودن انسان در مكان خاص خود ميدهد كه »هسنت در جهان هدايتگر« تبلور آن را حتت عنوان هويت مكاني، منااين ميكند. هويت مكاني در ابفت سرزميني، اب اجياد مرز مفهومي، موجب سنتز روايتهاي خمتلف در درون ابفت سرزميني و شكلگ ريي روايت جغرافيايي ميشود. جتلي اين روايت به شكل هويت ملي ظهور ميكند.

No abstract