تأثير تمرين تناوبي با شدت بالا بر محتواي پروتئين‌هاي‌ ميوستاتين و SMAD2/3 در بافت بطن چپ عضله قلب موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع 1

مقدمه و هدف: اختلال در مسير ميوستاتين/SMAD مي‌تواند منجر به نقص قلبي شود. ديابت مي‌تواند در اين مسير اختلال ايجاد كند؛ بنابراين هدف از انجام تحقيق حاضر، تأثير شش هفته تمرين تناوبي با شدت بالا (HIIT) بر محتواي پروتئين‌هاي ميوستاتين و SMAD3.2 در بافت بطن چپ عضله قلب موش‌هاي صحرايي ديابتي نوع 1 مي‌باشد. مواد و روش ها: در اين مطالعه، 12 سر موش صحرايي نر 2 ماهه نر از نژاد اسپراگ‌داولي با ميانگين وزن 20±300 گرم انتخاب ‏شدند. پس از القاء ديابت از طريق محلول استرپتوزوتوسين، به روش تصادفي به 2 گروه، تمرين HIIT ديابتي (6 سر) و كنترل ديابتي (6 سر) تقسيم ‏شدند؛ گروه‌هاي تمريني 4 روز در هفته به‏ مدت 6 هفته برنامه تمريني را شامل 5 وهله 4 دقيقه‌اي با شدت معادل 85 تا 95 درصد حداكثر سرعت و دوره‌هاي استراحت فعال 3 دقيقه‌اي با شدت معادل 50 تا 60 درصد حداكثر سرعت انجام دادند؛ براي تجزيه‌وتحليل داده‌ها از آزمون آماري tمستقل استفاده‏ شد. نتايج: شش هفته تمرين HIIT، منجر به كاهش معني‌داري در محتواي پروتئين ميوستاتين بين گروه‌هاي تمرين و كنترل در بافت عضله قلبي شد (0.044=P). همچنين، تمرين HIIT منجر به كاهش معني‌داري در محتواي پروتئين SMAD3.2 بين گروه‌ تمرين و كنترل در بافت عضله قلبي شد (0.001=P). نتيجه‌گيري: مي‌توان گفت تمرين HIIT با كاهش محتواي پروتئين‌هاي ميوستاتين و SMAD3.2 در بطن چپ قلبي توانسته است از آتروفي و نقص قلبي در آزمودني‌هاي ديابتي نوع 1 جلوگيري كند. اين كاهش مي‌تواند منجر به هيپرتروفي فيزيولوژيك قلبي شود.