اثربخشي شفقت درماني بر حرمت خود، همدلي، و بخشش كودكان كار

زمينه و هدف: كودكان كار به فعاليت هايي مشغول هستند كه با سن آنها تناسب ندارند، به همين دليل از تجربه دوران كودكي بي بهره مي مانند و در نتيجه سلامت رواني، جسمي، و اجتماعي آنها در معرض خطر قرار دارند. هدف اين پژوهش تعيين اثر بخشي شفقت درماني بر حرمت خود ، همدلي، و بخشش در كودكان كار است. روش: روش اين پژوهش شبه تجربي با طرح پيش آزمون، پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل تمامي دختران كار10 الي 14 ساله شهر تهران در سال 1398 بودند كه 24 كودك از طريق نمونه گيري در دسترس و بر حسب شرايط ورود به پژوهش به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه حرمت خود كوپراسميت (1967)، مقياس بخشايش گري ري و همكاران (2001) و پرسشنامه واكنش پذيري بين فردي ديويس (1983) بوده است. در اين پژوهش ابتدا از تمام كودكان پيش آزمون به عمل آمد و سپس گروه آزمايش به مدت 8 جلسه 60 دقيقه اي مداخله شفقت درماني به روش گيلبرت (2009) را دريافت كردند؛ اين در حالي بود كه كودكان گروه گواه، هيچ مداخله اي را دريافت نكردند. در پايان از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس و با ويرايش 19 نرم افزارspss انجام شد. يافته ها: يافته هاي اين پژوهش تفاوت معناداري را بين عملكرد دو گروه آزمايش و گواه در متغير حرمت خود در مرحله پس آزمون نشان داد و شفقت درماني موجب افزايش حرمت خود در گروه آزمايش شده است (45.69 = F، 0.001 #8805;P). همچنين يافته ها نشان داد كه تفاوت ميانگين متغيرهاي همدلي و بخشش بين گروه هاي آزمايش و گواه به لحاظ آماري معنادار نيست. نتيجه گيري: با توجه به اينكه حرمت خود به شكل گسترده اي بر موفقيت كودكان در زمينه هاي بسياري از جمله كيفيت روابط بين فردي و سازش يافتگي تاثيرگذار است، مي توان نتيجه گيري كرد كه شفقت درماني براي كودكان آسيب ديده كه شرم و خودانتقادگري زيادي دارند با اصلاح و افزايش تعامل هاي بين فردي باعث افزايش حرمت خود مي شود.