اثربخشي قصه‌درماني بر كاهش مشكلات رفتاري و بهبود ادراك خود دانش‌آموزان

زمينه و هدف: مشكلات رفتاري كودكان مي تواند آثاري طولاني مدت بر كنش وري رفتاري، جسماني، و شناختي آنها داشته باشد و به تجربه شكست و احساس ناشايستگي در دوران تحصيل منجر شود. استمرار اين وضعيت بر ادراك كودك از خود به عنوان فردي فعال، هوشيار، و با اراده، تأثير نامطلوب گذاشته و مشكلات او را دوچندان مي كند. بدين ترتيب مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي قصه درماني بر كاهش مشكلات رفتاري و بهبود ادراك خود دانش آموزان انجام شد. روش: پژوهش حاضر شبه تجربي با طرح پيش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. از جامعه آماري كه شامل تمامي دانش آموزان پسر پايه چهارم ابتدايي شهر شيراز سال تحصيلي 1399-1398 بودند، تعداد 30 دانش آموز به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه (هر گروه 15 نفر) جايدهي شدند. گروه آزمايش در 12 جلسه60 دقيقه اي تحت قصه درماني قرار گرفتند، اما افراد گروه گواه هيچ مداخله اي را دريافت نكردند. ابزارهاي جمع آوري اين پژوهش شامل پرسش نامه ادراك خود هارتر (1989) و مشكلات رفتاري شهيم و يوسفي (1378) بودند. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون تحليل كوواريانس با نسخه 23 نرم افزار SPSS انجام شد. يافته ها: نتايج تحليل داده ها نشان داد كه قصه درماني بر ادراك خود (P 0.001) مؤثر بوده و به افزايش اين مؤلفه در دانش آموزان منجر مي شود. همچنين، قصه درماني بر مشكلات رفتاري و مؤلفه هاي آن (ترس و نارسايي توجه) (P 0/01 ) مؤثر بوده و باعث كاهش اين مؤلفه ها در دانش آموزان مي شود. نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين مطالعه مي توان نتيجه گيري كرد كه به كارگيري قصه درماني باعث كاهش ترس و مشكلات مربوط به نارسايي توجه و در نهايت بهبود ارتباط كودك با اطرافيان شده و در نتيجه ميزان ادراك خود آنها افزايش پيدا مي كند. بدين منظور پيشنهاد مي شود كه از قصه درماني براي بهبود مشكلات رفتاري كودكان و ارتقاي اعتماد به خود و ادراك خود آنها استفاده شود.