تحليل پديدارشناختي تجربه زيسته زنان درباره خشونت خانگي در دوران قرنطينه كويد 19

هدف: در مطالعات پيشين، محققان توانسته‌اند با استفاده از روش‌هاي كمي، درباره علل و پيامدهاي پديده خشونت خانگي عليه زنان به نتايج بااهميتي دست يابند. پس از پديدايي كرونا و تجربه زيست قرنطينه‌اي در شرايط اپيدمي اين بيماري و افزايش نرخ شيوع خشونت خانگي، تحليل تجربه زيسته زنان قرباني خشونت خانگي براي دستيابي به فهمي عميق از اين پديده مهم است. روش: براي تحليل تجربه زيسته زنان قرباني خشونت خانگي از طرح پديدارشناختي توصيفي استفاده شد. گروه نمونه شامل 25 زن قرباني خشونت خانگي بودند كه براي دريافت خدمات مشاوره‌اي به يكي از مراكز مشاوره در شهر تهران مراجعه كردند. داده‌هاي پژوهش حاضر از طريق انجام مصاحبه‌هاي عميق نيمه‌ساخت‌يافته به صورت فردي و به شكل آنلاين جمع‌آوري شد. داده هاي گردآوري شده با استفاده از روش كلايزي تحليل شدند. يافته ها: پس از تحليل داده‌ها، دو مضمون اصلي شامل جهت‌گيري انگيزشي مبتني بر خودمختاري و جهت‌گيري انگيزشي مبتني بر كنترل‌گري استخراج شدند. نتايج همچنين نشان داد كه خرده‌مضامين ذيل هر مضمون اصلي شامل اسنادهاي علّي، جهت‌گيري‌هاي هدفي، نظم‌بخشي هيجاني، پاسخ‌دهي همدلانه، ارزيابي‌هاي شناختي، ابرازمندي، دفاعي بودن، تاملي بودن، واكنشي بودن، حل مسئله اجتماعي، ادراك مثبت از ديگران، احساسات مثبت نسبت به ديگران، راهبردهاي مقابله‌اي و آمايه‌هاي ذهني بودند. نتيجه گيري: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه در شرايط فزون‌يافتگي تجارب فشارزاي درون‌ـ‌برون‌خانوادگي، براي مرداني با فقر در منابع مقابله‌اي، تنها مسير باقيمانده براي مراقبت از جايگاه مردانه خود و حفظ آن، در بافت تعاملات درون‌خانوادگي، بر جستجوي تدابيري آمرانه، قهرآميز و خشن استوار مي‌شود.