مدل نگهداشت پزشكان متخصص در استان‌هاي كمتر توسعه يافته و مناطق محروم

مقدمه: نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم و كمتر توسعه يافته داراي اهميت فراواني است به‌گونه‌اي كه اگر به نگهداشت آنان توجه نشود باعث ايجاد مشكلاتي در سطح سلامت جامعه مي‌گردد. روش‌: مطالعه حاضر از نوع مطالعات كيفي بود. شركت‌كنندگان در مطالعه شامل 20 نفر از خبرگان، پزشكان متخصص و مديران حوزه بهداشت و درمان در استان هاي كمتر توسعه يافته و مناطق محروم بود كه به روش نمونه‌گيري گلوله برفي انتخاب شدند و از آن‌ها جهت مصاحبه دعوت به عمل آمد. براي تحليل داده‌ها از روش گراندد تئوري استفاده شد و تمامي داده‌ها ازجمله نتايج حاصل از مباني نظري، اسناد بالادستي و مصاحبه‌هاي انجام شده كدگذاري و طبقه بندي شدند. يافته‌ها: مدل نهايي شامل سه عامل سازماني، محيطي و فردي نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم و كمتر توسعه بود. پس از تحليل اسناد بالادستي، مصاحبه ها و انجام كدگذاري باز و كدگذاري انتخابي در بخش اسناد بالادستي 2 طبقه اصلي شامل رفاه پزشكان و حمايت اجتماعي و رواني از پزشكان و در بخش مصاحبه 8 طبقه اصلي شامل؛ امكانات موردنياز پزشكان متخصص در مناطق محروم (10 مفهوم)، مشكلات نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم (18 مفهوم)، نتايج مثبت نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم (11 مفهوم)، نتايج منفي فقدان نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم (12 مفهوم)، شرايط انگيزشي نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم (13 مفهوم)، راهكارهاي نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم (12 مفهوم)، عوامل عدم رغبت پزشكان متخصص در مناطق محروم (15 مفهوم) و شرايط كنوني پزشكان متخصص در مناطق محروم (9 مفهوم) استخراج و در مدل قرار گرفتند. نتيجه‌گيري: سه عامل اصلي سازماني، محيطي و فردي در نگهداشت پزشكان متخصص در مناطق محروم و كمتر توسعه يافته مؤثر هستند. بر اين اساس، مديران تصميم گير مي‌توانند با توجه به عوامل شناسايي شده برنامه‌ريزي مدوني، به‌منظور بهبود شرايط نگهداشت و تأمين نيروي انساني موردنياز در مناطق محروم به عمل آورند.