بررسي اثر دما و سرعت هواي خشك كن بر سينتيك خشك شدن و تركيبات فنلي برگ استويا

استويا گياهي فصلي است كه حاوي مقادير بالايي از تركيبات فنوليك و قندي به نام استويوزيد و رباديوزيد است. به دليل فصلي بودن اين گياه، مناسب ترين روش براي قابل دسترس نمودن آن، استفاده از روش هاي خشك كردن است. انتخاب روش مناسب خشك كردن اندام هاي گياهي از موارد مهم در عمليات پس از برداشت مي باشد. استفاده از روش نامناسب ميتواند منجر به از بين رفتن اندام هاي گياهي يا از بين رفتن كل مواد مؤثر موجود در آن شود. هدف اصلي اين مطالعه بررسي اثر دما و سرعت هواي خشك كن بر روند خشك شدن، مقدار تركيبات فنوليك كل و مدل سازي سينتيك خشك شدن برگ استويا بود. بدين منظور از دماي هوا در سه سطح (°C70، °C55 و °C45) و سرعت هوا در سه سطح (m/s 1.5، m/s 1و m/s 0.5) براي خشك كردن برگ هاي استويا استفاده شد. در اين تحقيق از پنج مدل رياضي پلگ، توزيع ويبول، لگاريتمي، پيج و خزائي به منظور مدل سازي نتايج روند خشك كردن برگ استويا استفاده شد.نتايج نشان داد مدل هاي تجربي ارائه شده عملكرد مطلوبي را در مدل سازي فرآيند كاهش نسبت رطوبت استويا داشتند (0.945≤R2 ). با مقايسه مقادير خروجي R2 و RMSE براي مدل هاي ارائه شده نشان داد كه مدل پيج داراي عملكرد مدل سازي بهتري نسبت به چهار مدل ديگر بود. بعلاوه اينكه نتايج نشان دادند كه در فرآيند خشك شدن، مهم ترين فاكتور در كنترل نرخ خشك شدن برگ استويا، دماي هوا بود. همچنين زمان خشك شدن برگ استويا با افزايش دما و سرعت هواي خشك كن كاهش يافت. دماي هواي خشك كن تاثير معناداري بر محتواي تركيبات فنوليك كل داشت. به اين ترتيب كه با افزايش دماي هوا از °C45 به °C70، مقدار تركيبات فنوليك برگ استويا، كاهش يافت. بهترين دما و سرعت هوا براي حفظ تركيبات فنوليك برگ استويا، دماي °C 45 و سرعت m/s1بود.