طراحي مدل تأثير ناگويي هيجاني بر ملال فراغت و تنهايي اجتماعي با نقش تعديلگر فعاليت بدني سالمندان شهر تهران

هدف از پژوهش حاضر نقش تعديل گر فعاليت بدني بر رابطه علي ناگويي هيجاني بر ملال فراغت و تنهايي اجتماعي سالمندان شركت كننده در فعاليت هاي اوقات فراغت شهر تهران است. جامعه آماري پژوهش را سالمندان شركت كننده در پارك هاي عمومي و همسايگي و حاضر در فعاليت‌هاي بدني تشكيل مي دهند. بر اساس فرمول حجم نمونه معادلات ساختاري و به روش خوشه اي از مناطق مختلف تهران، تعداد 221 نفر نمونه آماري پژوهش را تشكيل دادند. ابزار پژوهش شامل پرسش نامه هاي استاندارد ناگويي هيجاني، تنهايي اجتماعي، ملال فراغت و پرسش نامه فعاليت بدني شاركي است. نتايج تحليل معادلات ساختاري حاكي از آن بود كه فعاليت بدني به عنوان تعديلگر در رابطه علي ناگويي هيجاني و ملال فراغت تأثير معكوس و معناداري دارد. همچنين نتايج پژوهش حاكي از آن بود كه فعاليت بدني بر رابطه علي بين ناگويي هيجاني و تنهايي اجتماعي نيز اثر عكس و تعديلي دارد. متوليان ورزش، بايستي با فراهم نمودن زمينه مناسب براي فعاليت هاي ورزشي سالمندان مانند تجهيز پارك ها به تسهيلات ورزشي و رفاهي ويژه سالمندان و يا با برنامه ريزي جهت اجراي فعاليت هاي مختلف مانند ورزش صبحگاهي و پياده روي و ... موجب افزايش مشاركت سالمندان در فعاليت‌هاي ورزشي شوند.