صحت ارزيابي ژنومي با در نظر گرفتن اثر متقابل بين روش آماري برآورد آثار نشانگري، ساختار جمعيت و معماري ژنتيكي صفت

هدف تحقيق حاضر بررسي اثر متقابل بين روش هاي برآورد آثار نشانگري، ساختار جمعيت و معماري ژنتيكي صفت بر صحت ارزيابي ژنومي بود. جمعيت پايه اي با دو اندازه موثر 100 و 500 فرد به وسيله نرم افزار QMSim شبيه سازي شد. تعداد 500 نشانگر و دو تعداد متفاوت جايگاه هاي كنترل كننده صفات كمّي يا QTL ( 50 و 200) روي ژنوم متشكل از يك كروموزوم به طول 100 سانتي مورگان به طور تصادفي پراكنده شدند. در پژوهش حاضر، سه صفت با وراثت پذيري 0.1 ، 0.3 و 0.5 شبيه سازي شد. ارزش هاي اصلاحي ژنومي به وسيله روش هاي رگرسيون ريج بيزي، بيز A، بيز B، بيز C، بيز LASSO، روش نيمه پارامتري بر پايه كرنل و شبكه هاي عصبي پيش بيني شدند. در هر سه ميزان وراثت پذيري، با افزايش اندازه موثر جمعيت، صحت برآوردهاي ژنومي كاهش يافت، ولي شدت آن براي روش هاي آماري يكسان نبود. در وراثت پذيري پايين، با افزايش تعداد QTL، ميزان صحت ارزش هاي اصلاحي ژنومي افزايش يافت. بر عكس، ميزان صحت ارزش هاي اصلاحي در وراثت پذيري متوسط و بالا كاهش يافت. در صفات با توزيع يكنواخت QTLها، با افزايش تعداد QTL، مقدار صحت ارزيابي ژنومي كاهش، ولي افزايش تعداد QTL در صفاتي كه QTLهاي آنها داراي توزيع نرمال و گاما بود، منجر به افزايش صحت شد. در هر سه نوع توزيع يكنواخت، نرمال و گاما، ميزان صحت با افزايش اندازه موثر جمعيت كاهش يافت. نتايج پژوهش حاضر آثار متقابل بين روش هاي آماري، ساختار جمعيت و معماري ژنتيكي صفت را بر صحت ارزيابي ژنومي به وضوح نشان مي دهد.