شفاعت و حل تعارضات روايي آن با تأكيد بر آراي علامه مجلسي و علامه طباطبايي

شفاعت يكي از اصول پذيرفته شده مذاهب اسلامي است كه مستند پذيرش آن محكمات عقلي و نقلي است؛ امّا ابهام‌‌ها وتعارض‌‌هاي رواييِ اين باب منجر به برداشت‌‌ها و باورهاي ناصحيح عقيدتي شده است. برخي ادله اين مسئله سبب شده است كه گمان به وصول شفاعت به صرف پذيرش ولايت اهل بيت قطعي فرض شود. در مقابل، دسته ديگر روايات در اين باب، شرايط دشواري را براي نيل به شفاعت نام مي‌‌برد كه حتّي در برخي موارد، ورود شيعيان به آتش را بيان مي‌‌نمايد. در اين پژوهش با بررسي اصل وجودي شفاعت، به تحليل روايات متعارض اين باب از منظر علامه طباطبايي و علامه مجلسي پرداخته شده است و به دست آمد كه علامه مجلسي شفاعت را پس ازسختي‌‌هاي دنيا، سكرات مرگ برزخ و يا پس از ورود به آتش براي شيعيان قطعي دانسته وآن را در پنج مرحله دسته‌‌بندي مي‌‌نمايد. علامه طباطبايي نيز براي آن دو شرط ذكر نموده وكاربرد آن را پس از ورود به دوزخ يا عدم ورود به آن معتبرمي‌‌داند؛ امّا معتقد است كه با برخي اعمال، ايمان فرد از بين مي‌‌رود تا ديگر در زمره مشمولان شفاعت قرارنگيرد، اگر چه هر دو معتقد به عدم خلود شيعيان در جهنم هستند.