مدل سازي عوامل موثر بر ناهنجاري دماي آب‌هاي ساحلي خليج‌فارس در استان هرمزگان و ارتباط آن با شاخص‌هاي ژئومورفومتري

وجود چشمه‌هاي آب ساحلي به دليل تاثير بر روي شوري و دماي آب و به تبع آن تاثير بر روي چگالي محيط اطراف در مطالعات دريايي از اهميت بالايي برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر، مدلسازي عوامل موثر بر ناهنجاري دماي آب‌هاي ساحلي و تعيين نواحي احتمالي خروج سفره‌هاي آب زيرزميني به داخل دريا مي‌باشد. در اين تحقيق به منظور تعيين ناهنجاري دمايي ناشي از نواحي احتمالي تخليه‌ي آب زيرزميني به خليج فارس در سواحل استان هرمزگان، ابتدا با اعمال تصحيحات لازم (اتمسفريك، راديومتريك، هندسي) بر داده‌هاي حرارتي باند 10 لندست 8، نقشه‌ي دماي سطح دريا (SST) تهيه و نقشه‌ي ناهنجاري دمايي استاندارد (STA) استخراج شد. سپس با تعيين سطح مشترك ناهنجاري دمايي طي سال‌هاي 96 و 97، نواحي احتمالي تخليه آب زيرزميني زيردريايي به خليج فارس مشخص شد. سپس شاخص‌هاي ژئومرفومتري شامل: ارتفاع، شيب، انحناي طولي، انحناي عرضي، انحناي عمومي و موقعيت توپوگرافي (TPI) تعيين شده و ارزيابي شد. نتايج نشان داد كه ناهنجاري‌هاي ايجاد شده در سواحل بندرمقام، بندرنخيلو، بندرديوان، بندرشناس، بندرلنگه و بندركنگ به ترتيب 43.53، 83.7، 65.18، 16.5، 46.2، 98.12 هكتار داراي احتمال بسيار بالاي خروج سفره‌هاي آب زيرزميني به داخل دريا مي‌باشند. اين سطح در كل سواحل محدوده مورد مطالعه 53.100هكتار است كه به خليج‌ فارس تخليه مي‌شود. همچنين بر اساس نتايج آزمون جكنايف حساس‌ترين شاخص ژئومرفومتري، متغير ارتفاع (درحالت منفي برابر با عمق دريا) ‎است كه به تنهايي AUC برابر با 90% ايجاد مي‌كند لذا اگر از داده‌هاي ورودي‌ مدل حذف شود، بيشترين تاثير كاهشي را در نتايج پيش بيني مدل خواهد داشت.