ايستاده بر زمين فراموشي: نقدهاي فيلسوفان زنانه‌نگر بر خشونت متافيزيك

Standing on the earth of ignorance: Feminist philosophers and the criticism of metaphysical violence

يكي از نقدهاي مهم معاصر به سنت متافيزيك در تاريخ فلسفه، خشونت بار بودن آن است. لويناس، دريدا و فيلسوفان زنانه نگر در طرح و بسط اين موضوع بسيار نوشته اند. از ديد اين متفكران، متافيزيك نقش مهمي در تقويم بنياد مقولات معرفتي و اخلاقي دارد و اگر در ساحت معرفت و اخلاق، خشونت و سركوب رخ مي دهد، بايد بنياد آن را در متافيزيك جست. فيلسوفان زنانه گر، در ميان آثارشان به بررسي وجوه مختلفي از خشونت و سركوبي كه زاييده انديشه متافيزيك سنتي است پرداخته اند. آن ها توضيح مي دهند كه نظام هاي متافيزيكي با دسته بندي موجودها، نوعي سياست تثبيت و حذف و ارزشگذاري را اعمال مي كنند. و نيز اين نظام ها با تاكيد انحصاري بر عقلانيت و روش استعلا به عنوان تنها روش ممكن براي دريافت واقعيت، توجيه كننده و بلكه موتور محرك نظام هاي سياسي سركوبگر بوده اند. همچنانكه از يك جهت ديگر، متافيزيك با پروراندن گفتمان وجودي به عنوان تنها شيوه نگريستن به واقعيت، بسياري از وجوه تجربه هاي انساني از واقعيت (مانند تجربه هاي عاطفي و به طور خاص تجربه از عدم) را مي پوشاند و به اين ترتيب، در واقع بنياد انساني خويش را به محاق مي برد. در اين مقاله، نقدهاي اصلي فيلسوفان زنانه نگر به خشونت متافيزيك از ميانه آثارشان بازيابي و بازسازي مي شود.

One of the most important criticisms of metaphysics in recent philosophical scholarship has been concentrated on the concept of violence of metaphysics. Levinas, Derrida, and feminist philosophers have contributed in developing arguments against the violence rooted in the metaphysical tradition. Within their different works, feminist philosophers have uncovered some invisible aspects of metaphysical violence. They argue that, through categorizing the beings, metaphysical systems develop the politics of stabilization, deletion, and valuation. They also justify, even empower totalitarian politics by way of exclusive insistence on rationality and transcendence as the only warranted methods of discovering reality. Moreover, metaphysics has reduced all of the approaches toward reality into limited a discourse of being. Thereafter, many humanist experiences of reality including non-being have been ignored in the metaphysical discourse. In this way, metaphysics has covered the very humanist ground against which it has been standing so far. In this article, I will recover and reconstruct the different criticisms of feminist philosophers about the violence of metaphysics and withal some of the problems of these criticisms.