بررسي مدل نقش تعديل گري نااميدي و نشخوار فكري در نظريۀ انگيزشي-ارادي خودكشي

خودكشي، يكي از علل مرگ در سراسر جهان و يكي از مهم ترين مشكلات بهداشت عمومي در جوانان است. هدف پژوهش حاضر، بررسي مدل نقش نااميدي و نشخوار فكري در نظريۀ انگيزشي_ ارادي خودكشي بود. نمونۀ اين پژوهش را 650 نفر از دانشجويان دانشگاه محقق اردبيلي تشكيل مي دهند كه به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. به منظور تعيين ارتباط بين متغيرهاي پژوهش از همبستگي استفاده شد. نتايج نشان داد كه كه شكست (B-0/25) و به دام افتادگي (B=0/15) تأثير مستقيم معناداري بر ايدۀ خودكشي دارند؛ و اثر غيرمستقيم شكست بر ايدۀ خودكشي از طريق نقش واسطه اي دام افتادگي قابل توجه بود (B=0/12). نشخوار فكري هم به طور قابل توجهي رابطۀ بين شكست و به دام افتادن را تعديل كرد، و %0/29 از واريانس به دام افتادگي را به خود اختصاص داد. در خصوص نقش تعديل گري نا اميدي منفي و مثبت ننايج نشان داد كه نااميدي رابطۀ بين به دام افتادگي و ايدۀ خودكشي را تعديل كرد و %2/73 و %1/17 درصد از واريانس ايدۀ خودكشي مربوط به نااميدي منفي و مثبت بود. اين يافته ها گامي مقدماتي به سمت روشن سازي مكانسيم هاي رفتاري خودكشي بوده و پيامدهاي آن را در جامعۀ ايران نشان مي‌دهد.