بررسي ترس‌ از‌ جاماندن و افسردگي در ميان نوجوانان داراي اعتياد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادي

پژوهش حاضر با هدف مقايسه نوجوانان داراي اعتياد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادي از نظر ترس از جا ماندن و افسردگي انجام شد. در اين پژوهش ۳۸۲ دانش‌آموز دبيرستاني با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و ابزارهاي پژوهش را تكميل كردند. در پژوهش حاضر از پرسشنامه اعتياد به اينترنت يانگ(يانگ، ۱۹۹۸)، مقياس افسردگي نوجوانان كوتچر(ليبلانك، المودوار، بروكس و كوتچر، ۲۰۰۲)، مقياس ترس از جا ماندن ابل(ابل، بوف و بور2016) و نسخه كوتاه مقياس اعتياد به تلفن همراه هوشمند(كوون،كيم، چو و يانگ، ۲۰۱3) استفاده شد. تجزيه و تحليل داده ها با استفاده از آزمون مانووا انجام شد. نتايج بررسي اثر متغير گروه (نوجوانان داراي اعتياد به تلفن همراه هوشمند، در معرض خطر و عادي) با استفاده از آزمون لامبدا ويلكز روي تركيب خطي خرده مقياس‌هاي ترس از جاماندن حاكي از وجود اثر معني‌دار گروه (0/17 =2 η ؛ P 0/001؛ F =25/40(728و 6) F) بود و بين گروه ها در خرده مقياس هاي عزت نفس ( F (366 ،2)=3/79، P 0/05 )، تعامل اجتماعي (F (280 ،2)=15/08، P 0/001) و اضطراب اجتماعي (F (366 ،2)=72/37، P 0/001) تفاوت معني داري به لحاظ آماري مشاهده گرديد. يافته‌هاي پژوهش حاضر نشان مي‌دهد كه نوجوانان داراي اعتياد به تلفن همراه هوشمند و در معرض خطر، ميزان بالاتري از ترس از جا ماندن و افسردگي نسبت به گروه عادي تجربه مي‌كنند.