بينامتنيّت نشانه‌هاي قيامت(اشراط الساعه) در قرآن و نهج البلاغه

Intertextuality of the Signs of Resurrection (Ashrāṭ al-Sā'a) in Qur'an and Nahj al-Balaghah

بينامتنيّت (تناص) يكي از مهمترين مباحث زبان شناسي است كه در دوره­هاي اخير بيشتر مورد توجه زبان شناسان قرار گرفته است، ضرورت پرداختن به اين بحث به اين جهت است كه در فهم بهتر متون به ما كمك مي‌كند . سوال اصلي اين پژوهش بررسي مسئله بينامتنيت بين قرآن و نهج البلاغه در بحث اشراط الساعه مي‌باشد و روش تحقيق روش مقايسه­اي(تطبيقي) است. تناص در اشراط الساعه بين قرآن و نهج البلاغه در كتب مختلف به طور پراكنده در بعضي موارد به آن پرداخته شده است ولي به اين صورت كه كل قرآن مجيد و نهج­البلاغه در بحث اشراط الساعه مورد بررسي قرار گرفته باشد براي اولين بار در اين پژوهش مورد بررسي قرار گرفته است و نتيجه و نوآوري اين تحقيق كشف وجود شش مورد تناص است كه پنج مورد آن تناص نفي ‌متوازي و يك مورد آن تناص از نوع نفي كلي مي‌باشد و موارد افتراق سيزده مورد است.

Intertextuality is one of the most critical linguistics topics that has received more attention from linguists in recent times. It is necessary to address this issue because it helps us to understand the texts better. The main question of this research is to study the issue of intertextuality between the Qur'an and Nahj al-Balaghah regarding signs of resurrection or Ashrat al-Saa. The research method is comparative. Various books have mentioned about the intertextuality of Ashrat al-Sā'a in the Qur'an and Nahj al-Balaghah but for the first time, this research studies the whole Qur'an and the Nahj al-Balaghah regarding Ashrat al-Sa'a. The results indicate six cases of intertextuality, five of which are parallel negation and one of them is general negation, and there are thirteen differentiation cases.