مشاركت به مثابه سرمايه اجتماعي در نهج البلاغه

Participation as Social Capital in Nahj al-Balaghah

مشاركت يكي از جلوه­هاي مهم انساني- اخلاقي است كه با خود عنصري از مسئوليت­ پذيري و عمل آگاهانه و آزادانه را به نمايش مي­گذارد و مشاركت اجتماعي چيزي جزء منابع موجود در تعاملات اجتماعي يعني گسترش كنش­ها و تحصيل اهداف كنشگران براي رسيدن به خير جمعي نمي­ باشد. با اين نگاه بايد اذعان داشت كه مشاركت اجتماعي همان ايجاد سرمايه اجتماعي در جامعه مي­باشد و سرمايه اجتماعي تحقق نمي­يابد مگر با تجلي شاخص­هايي همچون اعتماد و پيوند نهادي ميان افراد كه حاصل تعاملات و هنجارهاي گروهي و اجتماعي است. امام عليj اصل مشاركت را امري واجب به شمار مي­آورد كه نمي­توان از آن شانه خالي كرد. لذا در اين مقاله، با بهره­گيري از روش توصيفي- تحليلي، اهميت مشاركت اجتماعي به مثابه سرمايه اجتماعي را از منظر نهج­البلاغه و تفسير و تحليل آن از ديدگاه امام علي (ع) را مورد بررسي خواهيم نمود.

Participation is one of the most critical manifestations of humanity and morals that displays responsibility, conscious and free action. Social participation is one of the resources available in social interactions. Therefore, the expansion of actions and the study of actors' goals to achieve good is not collective. From this point of view, social participation is the creation of social capital in society. Social capital also is not realized except by manifesting indicators such as trust and the institutional bond between individuals resulting from the group, social interactions, and norms. Imam Ali (AS) considers the principle of participation as an obligatory concept. Therefore, in this article, using the descriptive-analytical method, we will study the importance of social participation as social capital based on Nahj al-Balaghah and its interpretation and analysis according to Imam Ali (As).