پديد آورندگان :
شفيع پور، مجتبي دانشگاه تهران، تهران، ايران , رجبلو، قنبرعلي دانشگاه الزهرا، تهران، ايران , مهراني، كاوه دانشگاه تهران، تهران، ايران
كليدواژه :
برساخت گرايي اجتماعي , پاسخگويي مالي , گفتمان دولت , گفتمان مجلس شوراي اسلامي
چكيده فارسي :
برداشت متفات گروه هاي مختلف اجتماعي شامل نمايندگان مجلس، مسئولين دولت و نخبگان جامعه از پاسخگويي مالي، اين سوال را به وجود مي آورد كه معناي پاسخگويي مالي چيست و چگونه معنا مي شود. با رويكردي پساساختارگرايانه، پاسخگويي مالي را يك برساخت اجتماعي در نظر گرفتيم و براي فهمي بهتر از آن از دانش نظري نرمن فركلاف براي تحليل متن و ارنستو لاكلائو و شانتال موفه براي تحليل گفتمان سياسي بهره برديم و متن مشروح مذاكرات مجلس شوراي اسلامي پيرامون تصويب لايحه بودجه كل كشور در گفتمان هاي دولت و مجلس شوراي اسلامي را مورد تحليل قرار داديم و يافته هاي پژوهش را در شش پارادايم سياسي، اقتصادي و اجتماعي ايران بعد از انقلاب طبقه بندي نموديم. يافته هاي تحقيق حاكي از تاثير روابط قدرت و استفاده از عناصر هژمونيك شده در منظومه گفتماني شكل گرفته در گفتمان هاي دولت و مجلس است. در هر پارادايم، گفتمان هاي مسلط با توجه به بافت زمينه اي و موقعيتي شكل گرفته و با برجسته نمودن خود و به حاشيه راندن گفتمان رقيب، موفق به تثبيت موقت دال مركزي خود و مفصل بندي جديدي از نظام معنايي برساخت پاسخگويي مالي گرديدند.
چكيده لاتين :
Differences in the perceptions of various social groups, including parliamentarians, government officials, and elites from financial accountability, raise the question of what the meaning of financial accountability is or how it is understood. So, with a post-structuralist approach, we considered financial accountability as a social construct, and we get a better understanding of it from Norman Fairclough's theoretical knowledge of text analysis, and Laclau and Mouffe in the context of political discourse analysis. We analyzed the parliament's detailed negotiations on the adoption of the budget of the entire country in the deliberations of the government and the parliament and classified the research findings in the six political, economic and social paradigms of Iran after the revolution. The findings of the research, summarized briefly in this article, indicate the influence of power relations and the use of hegemonic elements in the discourse system formed in the discourses of the government and the parliament. Thus, in each paradigm, dominant discourses formed with context, and by highlighting themselves and marginalizing rival discourse, they succeeded in securing a temporary centralized sign and a new articulation of the semantic system of financial accountability.
