مطالعۀ تطبيقي زبان بدن در قرآن و ترجمه‌هاي فارسي آن (با تكيه بر حركات دست در ترجمه‌هاي خرمشاهي و گرمارودي)

در برخي گزاره‌ها و اصطلاحات ادبي قرآن‌كريم از زبان بدن و از جمله از زبان حركات دست ، براي انتقال پيام استفاده شده است. ترجمۀ مناسب در برگرداندن اين ارتباطات فرازباني بسيار اهميت دارد و دقت مضاعف مترجم را مي‌طلبد. اين اصطلاحات بر رفتارهايي دلالت مي‌كنند كه ريشه در زبان و فرهنگ دارند. بر اين اساس با توجه به اشتراكات فرهنگي و پيوندهاي تاريخي گسترده ميان دو زبان فارسي و عربي، فرض بر اين بوده است كه مفاهيم فرازبانيِ مبتني بر حركات دست، معادل‌هايي رايج در زبان فارسي داشته‌اند. در جستار پيش‌رو، شيوۀ تحقيق توصيفيتحليلي بوده كه در آن، ترجمۀ اصطلاحات و گزاره‌هاي ادبي مبتني بر زبان دست در ترجمۀ موسوي گرمارودي و خرمشاهي با نگاهي تطبيقي بررسي شده تا مشتركات دو زبان در اين زمينه مشخص شود و حدود و ابعادِ قوت و ضعف مترجمان در كاربرد الگوهاي فرهنگي و اصطلاحاتِ منعكس‌كنندۀ اين الگوها، تبيين گردد. نتايج پژوهش نشان مي‌دهد كه اغلب جملات و عبارات قرآنيِ مبتني بر حركات دست و مفاهيم ناشي از آن، معادلي در فرهنگ و زبان فارسي دارد. در خصوص عملكرد مترجمان نيز مشخص شده كه ايشان با لحاظ اين بستر غني در زبان فارسي، در ترجمۀ خويش به معادل‌هاي زبان بدن توجه داشته‌اند. در برخي نمونه‌ها نيز ناگزير شيوۀ تحت اللفظي را در پيش گرفته‌اند و اين مسئله به تفاوت الگوي فرهنگي دو زبان برمي‌گردد و طبيعي است كه نمي‌توان انتظار شرايط نگاشت يكسان و كاملاً مطابق را داشت.