مقايسه اثربخشي آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي و رفتار درماني ديالكتيكي بر احساس تنهايي دانشجويان دختر داراي اعتياد به گوشي هاي هوشمند

Effectiveness of Quality of Life Therapy and Dialectical Behavioral Therapy in Loneliness among Female Undergraduate Students with Smartphones Addiction

پژوهش حاضر با هدف مقايسة اثربخشي آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي و رفتار درماني ديالكتيكي بر احساس تنهايي در دانشجويان داراي اعتياد به گوشي ­هاي هوشمند انجام شد. درراستاي اين هدف، از بين دانشجويان دختر رشته روان­شناسي مقطع كارشناسي دانشگاه آزاد اسلامي واحد تبريز ، تعداد 45 نفر براساس نقطۀ برش مقياس اعتياد به گوشي ­هاي هوشمند (SAS)، به روش هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمايشي و يك گروه كنترل (15 نفر در هر گروه) جايگزين شدند. از هرسه گروه با استفاده از مقياس تنهايي پيش ­آزمون بعمل آمد. سپس، گروه ­هاي آزمايشي، به تفكيك به مدت 8 جلسة دو ساعتي تحت آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي و رفتار درماني ديالكتيكي قرار گرفتند، اما گروه كنترل، هيچ گونه آموزشي دريافت نكرد. در آخرين جلسه، مجدداً پرسشنامۀ احساس تنهايي در مورد هر سه گروه اجرا شد. نتايج تحليل كوواريانس تك متغيره نشان داد كه آموزش فنون درمان مبتني بر كيفيت زندگي در مقايسه با رفتار درماني ديالكتيكي، بر كاهش احساس تنهايي موثر بوده است (0/01

The purpose of this study was to compare the effectiveness of quality of life Therapy and Dialectical Behavior Therapy in the loneliness of students with addiction to smartphones. Therefore, among female undergraduate psychology students of Islamic Azad University, Tabriz Branch, 45 people were purposefully selected according to cutoff score on the Smart Phone Addiction Scale (SAS) and were randomly assigned to two experimental groups and one control group (15 subjects in each group). Pretest was administered by lonliness scale in the study groups. Then, subjects in the experimental groups received 8 sessions of two hours training on quality of life therapy and Dialectical Behavioral Therapy, however, the control group received no training. At the last session, the loneliness scale was again administered to all three groups. Results of univariate analysis of covariance showed that compared to Dialectical Behavioral Therapy, quality of life therapy was more effective in reducing loneliness (p < 0/01).